สะดุ้งสุดตัวเมื่อน้ำเสียงเข้มแหบพร่าดังบริเวณใกล้ จึงหันหน้าไปมองทว่ากลับทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นคือจมูกของฉันเฉียดแก้มของเขาแค่นิดเดียวเท่านั้น ไม่มีใครเห็นเพราะกระดาษวาดใหญ่จนปิดการกระทำของเรามิด คุณคัทหันมามองฉันด้วยใบหน้าเย็นชา ใกล้เกินไปแล้ว!
ใกล้จนได้สัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน
“เธอลืมวาดแกนแอปเปิ้ล” คิดว่าจะหันมาดุใส่ นิ้วชี้เคาะไปยังกระดาษจนฉันขยับใบหน้าออกและหันไปจับจ้องกระดาษตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรง ราวกับว่ามีกลิ่นหอมๆ ติดอยู่บริเวณจมูกและกลิ่นหอมที่ว่าคือแก้มของเขา
“จะ จะวาดเดี๋ยวนี้ค่ะ” ไม่รู้ว่าตัวเองตอบออกไปเสียงสั่นแค่ไหน แต่มือตอนนี้มันสั่นจนเห็นได้ชัดเลยล่ะ
“เป็นลมเหรอ? มือสั่น” สั่นเพราะว่าใครกันเล่า! อยากจะเถียงออกไปแต่ทำได้เพียงส่ายหน้าและจับดินสอไว้ให้มั่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่เขาก็ยังไม่ขยับไปไหนจนฉันเงยหน้าไปมองสบตากับเขา
“ไม่ไปดูคนอื่นเหรอคะ?” ถามกลับไปแต
