Uncut :: CHAPTER 2 [100%]
820 Words
เดียวที่นั่งอยู่ เหมยกับไอซ์บอกจะรอที่หน้าคณะฉันทำได้เพียงถอนหายใจและลุกขึ้นเดินไปเซ็นชื่อซึ่งคุณคัทนั่งพิงขอบโต๊ะกอดอกอยู่ “เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”
เขาไม่พูดอะไรฉันจึงยกมือไหว้เขาเพื่อออกไปพักใจสักหน่อย “วันนี้เจอกันที่บ้านฉัน”
“คะ?” ได้ยินเสียงพูดตามหลังจึงหันไปมองคุณคัทที่กำลังเดินไปหยุดตรงภาพวาดของฉัน เขาเท้ามือลงกับเก้าอี้ที่ฉันนั่งสายตากำลังเพ่งพินิจภาพอย่างเคร่งเครียด “อาจารย์ว่ายังไงนะคะ หนูไม่ได้ยิน”
“วันนี้เลิกเรียนไปเจอกันที่บ้านฉัน พร้อมทำงานหรือยัง?”
“ถึงไม่พร้อมยังไงก็ต้องพร้อมล่ะ”
“ว่าไงนะ” ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับโบกมือไปมา ขนาดพึมพำคนเดียวยังจะได้ยินอีกนะ
“วันนี้หนูเลิกห้าโมงเย็นค่ะ จะรีบไปนะคะ” คุณคัทพยักหน้ารับและหันหน้าไปมองภาพตรงหน้าฉันต่อ ไม่รู้หรอกนะว่าเขาจ้องภาพของฉันทำไม แต่ดูแล้ว... เขาดูมีเสน่ห์จังแม้แต่มองด้านข้าง งานศิลปะทำให้คนเราดูดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ยิ่งเป็นคุณคัทด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึงเลย แม้จะดูเข้าถึงยากก็เถอะนะ
“จะจ้องอีกนานไหม?”
“อะ เออ ไปแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ” บ้าจริงน้ำขิง! ไปไม่เป็นเลย ทำไมจะต้องตกใจจนหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ ปกติเจอผู้ชายมามากทั้งหล่อ ดูดี เพอร์เฟค แต่มีไม่กี่คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่ามีแค่คนเดียวดีกว่าที่ทำให้ฉันเผลอจับจ้องไม่วางตา
เย็นนี้ฉันเลยรีบมาที่บ้านของคุณคัททันทีที่บอกเหมย พอได้งานแล้วเหมยก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยเนื่องจากรู้ว่าคุณคัทเป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงและไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับงานศิลปะของตัวเองถ้าหากยังไม่ได้รับอนุญาต ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องรับแขกเพราะแม่บ้านกลับแล้วฉันจึงอยู่คนเดียวพลางมองไปรอบๆ บ้าน กระทั่งได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังกระหึ่ม ฉันจึงพาตัวเองออกไปยังหน้าประตู คุณคัทลงจากรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่และถอดหมวกกันน็อคออกพลางยกมือยีศีรษะตัวเองไปมา
ภาพตรงหน้าทำไมมันช่าง...
“มานานแล้วเหรอ?”
“คะ เออสักพักแล้วค่ะ” สติถูกดึงกลับอย่างเร็วเมื่อรับรู้ถึงร่างสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้า
“เธอเข้าไปรอในห้องก่อน เดี๋ยวฉันขออาบน้ำแปบ มันร้อน” เขาว่าไปด้วยพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำจนเห็นรอยสักและแผงอกแกร่งที่ทำให้ฉันหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“ได้ค่ะ” ฉันมองคุณคัทที่เดินขึ้นบันไดไปจึงมุ่งตรงไปยังห้องที่เคยมา กลิ่นไอของสี กระดาษและภาพวาดมากมายที่อยู่ในห้องนี้ทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายสุดๆ มันเหมือนกับว่าคนเราถ้าจะมีเซฟโซนหรือถ้าอยากสบายใจ อย่างถ้าใครชอบดอกไม้พอได้กลิ่นได้เห็นก็จะรู้สึกดี คนเรามีความสบายใจไม่เหมือนกัน และฉันจะสบายใจผ่อนคลายก็ต่อเมื่อได้กลิ่นสี กระดาษการมองภาพวาดที่ถึงขั้นสูงสุดของคุณคัท “โห รางวัลเยอะมาก”
เกาะกระจกที่บรรจุถ้วยรางวัล โล่รางวัลของเขาการันตีว่าผู้ชายคนนี้เก่งศิลปะและเป็นติสท์ตัวพ่อเลยก็ว่าได้ อ่อ ถ้าจะหมายถึงโลกส่วนตัวสูงขอยกให้พี่โจ้กับเหมย สองพี่น้องที่ถอดแบบกันเป๊ะๆ
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น จึงก้าวกระโดดออกจากมุมตู้โชว์มองสบตากับคุณคัทที่เดินมาหยุดหน้ากระดาษเปล่า แต่ทว่าเรือนร่างที่ชุ่มไปด้วยน้ำทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวบางแนบเนื้อมันเล่นงานหัวใจฉันหนักมาก นี่เขาอาบน้ำแล้วไม่ได้เช็ดตัวหรือไงเนี่ย! เห็นลอนซิกแพคเท่ๆ ไหนจะรอยสักอีก แล้วนี่อะไรกางเกงเลสีดำยาวช่างดูดีไปหมด ไม่นับเรื่องสีหน้าที่เย็นชายามที่มองฉันนะ
“แก้ผ้า”
“ห๊ะ! อะ อะไรนะคะ”
“แก้ผ้า” น้ำเสียงเย็นเฉือนหัวใจฉันเป็นชิ้นๆ ใช่สิ ลืมทำใจมาได้ยังไงกันว่าตัวเองมาเป็นแบบให้เขาวาด ไม่ใช่นางแบบแต่งตัวสวยๆ แต่เป็นเปลือยร่างให้เขาวาดต่างหาก!
“อะ เออ แก้... ตอนนี้”
“อือ ตรงนี้” ชี้นิ้วมาหาฉันซึ่งแน่นอนว่าแทบจะเป็นลมล้มพับตอนนี้เลยดีไหมนะ! “เร็ว ฉันอยากเห็น”
บ้าบอ! น้ำขิง ขอกัดลิ้นตัวเองแล้วตายไปต่อหน้าเขาได้ไหมเนี่ย
- Writer
