“คงไม่ใช่กับเหมยหรือไอซ์?” แม่ถอนหายใจและวางช้อนลงอย่างแรง “อย่าบอกนะว่าไอ้รุ่นพี่แว้นคนนั้น”
พอแม่เอ่ยคำพูดมาแบบนี้อารมณ์ที่ดีกลับเหือดหายไปเหลือเพียงใบหน้าที่บึ้งตึงของฉัน “แม่ยังไม่รู้จักเขา อย่าต่อว่าเขาทั้งที่ยังไม่รู้อะไรเลยจะได้ไหมคะ”
“น้ำขิง!” ฉันเองก็เหลืออดกับคำพูดของแม่แล้วเต็มทนเหมือนกัน “ก็ถ้าแกจะคบกับใครฉันไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้น”
“ก็ขิงบอกไปแล้วว่าเขาไม่ใช่ๆ ทำไมแม่ไม่เข้าใจกันบ้างล่ะ!” ตะคอกเสียงออกไปอย่างเหลืออด แม่ลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างแรงพร้อมด้วยใบหน้าที่ยู่ยี่ราวกับโมโหก็ไม่ปาน
“ฉันคิดถูกที่ไม่ปล่อยแกออกไปอยู่นอกบ้าน” ชี้หน้าราวกับฉันเป็นคนผิดทั้งที่ไม่ใช่ “ถ้าพลาดขึ้นมา ฉันจะเหยียบแกซ้ำถ้าไม่เชื่อฟังกัน”
“...”
“อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ ที่ปลอดภัยสำหรับแกคือบ้าน อยากจะไปอยู่กับผู้ชายจนไม่นึกถึงผลเสีย” อยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่นแบบคนบ้า แต่ทำได้เพ
