“ไม่มีเหตุผล” รู้ว่าเธอจะถามอะไรจึงรีบชิงคำตอบซะก่อน “แค่อยากจูบ”
เธอหลับตาลงก่อนจะยกมือปิดใบหน้าตัวเองและโน้มตัวลงแทบจะติดหัวเข่า ผมเห็นภาพนั้นก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปากขึ้น “ไม่มีเหตุผลอีกแล้ว”
“...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้เพราะยังคงไม่คลายมือจากใบหน้า
ผมยื่นฝ่ามือไปยีศีรษะของน้ำขิงที่เอียงใบหน้าออกจากฝ่ามือตัวเอง ดวงตากลมโตบวกกับริมฝีปากที่ยกขึ้นราวกับโกรธผมด้วยเรื่องจูบเมื่อกี้ “ฉันไม่ชอบของหวาน”
“เกี่ยวอะไรกับจูบล่ะคะ” เธอขยับมานั่งตัวตรงตามเดิมแต่ก็ไม่ยอมสบตากับผม “จะเปลี่ยนเรื่องเหรอ?”
“แต่ปากเธอ” เอียงคอมองริมฝีปากของน้ำขิง “ทำให้ฉันชอบของหวานมากขึ้น”
“!” แทบจะหันมามองผมคอแทบหลุด ผมจึงยื่นนิ้วโป้งไปลูบไล้ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา
“ชักจะ...” ยกมุมปากขึ้นยามสบตากับเธอ “ติดใจของหวานแล้วสิ”
เธอปัดมือผมออกและเบือนหน้าหนี ทว่าได้เห็นรอยยิ้มของเธอเป็นการตอบ น้ำขิงนั่งอยู่แบบนั้นนานพอค
