ตึก ตึก ตึก
“แฮ่กๆ ขอโทษที่มาช้าค่ะ” เสียงวิ่งและเสียงเหนื่อยหอบคำขอโทษทำให้ผมเอี้ยวใบหน้ามองคนที่เพิ่งมาเยือนไม่กี่นาที ร่างบอบบางสวมเพียงกางเกงขาสั้นสีเขียวอ่อนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวบางเห็นซับในสีดำเกาะอกข้างในพับแขนขึ้นถึงข้อศอก ผมสีดำยาวถูกมัดรวบไว้กลางศีรษะคล้ายก้อนซาลาเปา ใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง แต่ทว่ากลับเห็นถึงความสวยสดที่ออกมาอย่างเด่นชัด “พอดีฉัน...”
“มานั่ง” น้ำขิงเดินมานั่งเคียงข้างผมโดยมีของกินวางกั้นระหว่างเราเหมือนเดิม ผมส่งขวดน้ำให้เธอซึ่งรับไปดื่มอย่างกระหาย “บอกไม่ให้รีบ”
“กลัวคุณคัทจะไม่รอนี่คะ” เมื่อดื่มน้ำเสร็จจึงตอบคำถาม “ฉันเลยเวลามาตั้งครึ่งชั่วโมง”
“รู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่รอ” ถามออกไปพลางเอาก้นบุหรี่ทิ้งบนถังทรายด้านบนและหยิบน้ำกรอกผ่านลำคอเพราะเวลาสูบบุหรี่ทีไรจะรู้สึกคอแห้งตลอด หันไปมองสบตากับคนตัวเล็กที่นั่งมองผมอยู่ก่อนหน้าแล้ว “เป็นคนโทรไปชวน ไ
