รักเกินห้ามใจนายแสนร้าย

7 ตั้งใจมาอ่อย

เขามั่นใจได้ว่าน้องนักศึกษาคนสวยตรงหน้าเขานี้ ตั้งใจจะมาอ่อยเขาแน่ๆ คนอะไรจะมาพักรีสอร์ทได้เป็นเดือนๆ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้มีอะไรสนุกๆ ทำ

"ค่ะ รบกวนคุณขุนเขาด้วยนะคะ" เธอพยายามแสดงท่าทีทุกอย่าง ออกมาให้เขาเห็นว่าเธอสนใจเขา

"เรียกพี่ก็ได้ครับ น้องฟ้าไม่ต้องเรียกคุณหรอก"

"คะ...ค่ะ พี่ขุนเขา" เธอยิ้มออกมาหน้าบาน

"ว่าแต่ น้องฟ้ามาพักนานจังเลยนะครับ"

"ค่ะ ฟ้าอยากมาพักผ่อนสัก 1 เดือน ก่อนจะเริ่มทำงานอะไรจริงๆ จังๆ ฟ้าอยากเรียนรู้งานหลายๆ อย่างค่ะ อันดับแรกเลยอยากพักผ่อนก่อน" เธอไม่รู้จะเข้าหาเขาทางไหนได้ดีกว่าทางนี้อีกแล้ว

"ได้ครับ จองผ่านพี่ก็ได้ แต่เดี๋ยวพี่เรียกพนักงานมาโน๊ตรายละเอียดให้ก่อนนะ"

เขาเรียกแตงกวาพนักงานสาวสวยของรีสอร์ท ที่ยืนอยู่แถวนั้นพอดีให้เดินมาหาเขา

"ค่ะ คุณขุนเขา"

"นิสาอยู่ไหน" เมื่อแตงกวาเดินมาก็ถามทันที

"พี่นิสาเดินออกไปทางสวนดอกไม้กับพี่นทีค่ะ

"ไปเรียกนิสามาหน่อย" กรามแก่งของเขาขึ้นนูนอีกครั้ง แต่ก็ต้องสงบลงเพราะนึกได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

"คุณขุนเขาเรียกฉันหรอคะ"

"ใช่ นี่น้องฟ้า ทักทายซะสิ" เขาแนะนำให้เธอรู้จักด้วยท่าทีสนิทสนม

"สวัสดีค่ะ นิสานะคะเป็นพนักงานของที่นี่" เธอแนะนำตัวอย่างตรงไปตรงมา เพราะเธอก็เป็นแค่พนักงานจริงๆ

"ค่ะ" คนถูกทักทายตอบแค่สั้นๆ เพราะรู้สึกไม่ค่อยชอบพนักงานคนนี้ เพราะสวยเกินหน้าเกินตาเธอ

"พอดีน้องฟ้าเขาอยากมาพักที่นี่ 1 เดือน เลยจะจองก่อนล่วงหน้า"

"1 เดือนหรอคะ" ชนิสาถามย้ำอีกครั้ง

"ค่ะ 1 เดือน"

"ค่ะ เดี๋ยวให้แตงกวาเอาแพคเก็จมาให้เลือก" เธอกำลังจะเดินออกไป แต่ขุนเขาก็พูดขึ้นซะก่อน

"ไม่ต้อง เธอดูแลเลยแล้วกัน เอาที่ดีที่สุด พร้อมส่วนลดสูงสุด 30% ฉันให้แขกคนพิเศษของฉัน"

แขกพิเศษของเขางั้นหรอ... ชนิสาชงักไปเล็กน้อย

"พี่ขุนเขา" ฟ้ารดาก็ยิ้มออกมาด้วยความเขิน

"ก็เผื่อเราจะรู้จักกันมากกว่านี้"

"..." ชนิสารู้สึกจุกที่อกขึ้นมา แต่ก็ยังทำหน้าเรียบเฉยอยู่

"ค่ะ ฟ้าขอบคุณพี่ขุนเขามากนะคะ"

"พี่บอกแล้วว่าพี่เต็มใจครับ"

"แต่ไม่ต้องลดให้ฟ้าเยอะก็ได้ ฟ้าเต็มใจจ่ายค่ะ" ฟ้ารดาพูดด้วยท่าทีที่ออดอ้อน

"ได้ไงละครับ มาอยู่ตั้งเดือนก็ต้องพิเศษหน่อยสิ" ขุนเขายิ้มให้ด้วยท่าทางที่เจ้าเล่ห์

"ขอบคุณนะคะ ที่น่ารักกับฟ้า"

"ครับพี่เต็มใจ"

"..." ชนิสายืนฟังอย่างนิ่งๆ

"จัดการด่วนนะนิสา" เขาพูดกับเธอเสียงเรียบ

"เอ่อ คุณฟ้าจะมาพักเดือนไหนคะ มากี่คนแล้วอยากจองกี่ห้อง จะได้ลงในระบบไว้ให้"

"คนเดียวค่ะ อีก 3 เดือนฟ้าจะเรียนจบ และฟ้าก็มาคนเดียว จอง 1 ห้อง จะมาพักที่นี่เป็นเวลา 1 เดือน"

คนอะไรจะมาพักรีสอร์ท ได้เป็นเดือนๆ ทั้งจองที่พักก่อนล่วงหน้าก่อน 3 เดือน แบบนี้คงไม่ใช่แค่มาพักหรอก คงมาหาคนข้างๆ ที่ยืนยิ้มอารมณ์ดี หน้าบานเป็นกระด้ง

"ได้ค่ะ รบกวนคุณฟ้ากรอกรายละเอียดให้ด้วยนะคะ"

"ค่ะ"

"นี่นามบัตร รีสอร์ทค่ะ ต้องการเลื่อนหรือเปลี่ยนแพลนรบกวนโทรมาตามเบอร์โทรนี้ได้เลยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นิสาต้องขอตัวก่อน เดี๋ยวให้แตงกวามาดูแลตรงนี้นะคะ" เธอพูดพร้อมกำลังจะเดินออกไป

"เดี๋ยว!!!" เขาพูดพร้อมกับคว้าแขนเธอไว้

"คะ?"

"เธอจะไปไหน" ขุนเขาถามเสียงเรียบ

"ไปดูแลความเรียบร้อยตรงนั้นค่ะ ฉันบอกลุงเจิมไว้ว่า 4 โมง จะไปช่วยนี่ก็ถึงเวลาแล้ว"

"ฉันบอกให้เธอดูแลน้องฟ้า ไม่ได้ยินหรอ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ขุนเขา พี่นิสามีอะไรทำก็ไปทำเถอะค่ะ ฟ้าไม่รบกวน"

"ค่ะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ"

กรามแกร่งของขุนเขานูนขึ้นอีกครั้ง อยู่กับเขานี่จะเป็นจะตาย อยู่กับคนอื่นมีความสุข หัวเราะต่อกระซิกกัน เธอนี่มัน!!! ชนิสา!!!

"เค้กนมสดที่นี่อร่อยจังเลยนะคะ" ฟ้ารดาพูดพร้อมกับตักเค้กชิ้นเล็กๆ เข้าปาก

"ครับ" เขาตอบเสียงเรียบ สายตาก็มองหาใครบางคน

"พี่ขุนเขานี่เก่งจังเลยนะคะ ไร่สวยมากเลยค่ะ"

"ครับ" เขาตอบแบบไม่สนใจเธอเท่าไหร่

"สวนดอกไม้ตรงทางเข้าก็สวยมากเลยค่ะ พี่ขุนเขาคะ ฟ้าชอบมากเลย"

"..."

"พี่ขุนเขาคะ"

"คะ...ครับ"

"ฟังฟ้าอยู่หรือเปล่าคะ" เมื่อเห็นเขาไม่สนใจเธอก็ถามขึ้น

"คะ...ครับ น้องฟ้าว่าไงนะครับ"

"ฟ้าบอกว่าสวนดอกไม้ตรงทางเข้ามาสวยมากค่ะ"

"ครับ เป็นไอเดียของนิสา" ก็ไม่อยากพูดหรอก แต่เป็นความคิดของเธอจริงๆ เธอเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์ และช่วยเขาทำนั่นทำนี่ได้เยอะมาก ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ ในฐานะ...

"เก่งจังเลยนะคะ"

"ครับ" เธอก็คงทำเอาหน้าเขาเท่านั่นแหละ แต่เขาไม่สนใจหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปถ้าไม่เหนื่อย

"ฟ้าอยากทำได้แบบนี้บ้างจัง"

"งานที่ไร่หนักนะครับ ตากแดดตากลม" ดูทรงฟ้ารดาแล้วคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้

"ไหวค่ะ ถ้าฟ้าชอบฟ้าคิดว่าไหวนะ ไหวทุกเรื่อง" เธอพูดพร้อมกับมองเขาตาไม่กระพริบ ทำไมเสืออย่างเขาจะไม่รู้ว่าเหยื่ออ่อย

"ครับ" เขาก็มองเธอตอบอย่างหยาดเยิ้มเช่นกัน

คิดแล้วก็อยากพาเธอกลับบ้านไปกระแทกแรงๆ สัก 2-3 น้ำให้หายร่าน นี่ถ้าไม่ติดว่าเขามีผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้วนะ ผู้หญิงตรงหน้าคงไม่เหลือแล้ว คิดแล้วก็หงุดหงิด

เพราะตั้งแต่ที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กัน ผ่านมานานแรมปีแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรกับใครอีกเลย ไม่รู้ทำไมร่างกายเขาถึงได้ต่อต้านมาซะดื้อๆ แบบนี้ก็ไม่รู้ เวลาไปหาพวกเพื่อนคว.ยๆ ที่กรุงเทพฯ ก็มีแต่หน้าผู้หญิงคนนั้นตามไปหลอกหลอนจนทำให้หงุดหงิด และก็รีบกลับมาที่ไร่ทุกที...

"ยังไงละ วันนี้เป็นอะไรอีกหรือเปล่า" นทีถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นชนิสานั่งซึม

"พี่นที" เธอที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ รีบเงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที

"ไม่เป็นไรนะ" นทีพูดพร้อมกับลูบหัวเธอไปหนึ่งที ด้วยความที่เอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

"ค่ะ อีกไม่กี่เดือนหรอก มันจะจบแล้ว..." จบ! จบจริงๆ

"จบหน่ะจบ แต่ความผูกพันธ์ละ ไม่มีเลยหรอ"

"..." ชนิสาถึงกับชงักกับคำพูดของนที

"อย่าหาว่าพี่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเลยนะ แต่คนอยู่ด้วยกัน มีอะไรๆ ร่วมกันตั้งหลายอย่าง ความรู้สึกมันจะจบลงไปได้ด้วยหรอ"

"..." เธอก้มหน้าข่มความรู้สึกเอาไว้ ก็จริงอย่างที่เขาว่า ผู้หญิงถ้าได้อยู่กับใครนานๆ ก็มักจะผูกพันธ์กันจริงๆ เช่นเธอยังหวั่นไหวเวลาเขาทำดีด้วยเลย แต่เมื่อนึกได้ว่า เขาทำดีกับเธอแค่ตอนอยากมีเซ็กส์ ความรู้สึกนั้นก็แย่ไปกว่าเดิม

นทีผู้อยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่าง เขารู้หมดนั้นแหละ ว่าสองคนนี้มีความรู้สึกต่อกันไปแล้ว เพียงแต่ไม่มีใครยอมพูดออกมา และต่อต้านความรู้สึกที่มีต่อกันตลอดเวลา คนนึ่งมีแต่ทำร้ายพูดจาว่าร้ายให้ต้องเจ็บ อีกคนก็เฉยชาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

"พี่นทีมีอะไรหรือเปล่าคะ" เธอเลิกคิดเรื่องนี้แล้วถามนทีเรื่องอื่นแทน

"พี่จะถามว่า อยากได้อะไรไหม พี่จะเข้าไปในเมือง"

"ในเมืองหรอคะ" เธอนึกขึ้นได้ว่ายาคุมของเธอใกล้จะหมดแล้ว แต่จะฝากเขาซื้อก็ไม่ได้เด็ดขาด

"ครับ 5 โมงพี่จะเข้าไปในเมือง"

"กลับตอนไหนคะ"

"ก็ไปซื้อของแล้วก็กลับมาเลย"

"นิสาขอไปด้วยนะคะ"

เธอคำนวณเวลาดูแล้ว น่าจะไม่เกิน 1 ทุ่มคงมาถึง แบบนี้ไปกับเขาก็คงไม่เป็นไร

"ก็ดีเหมือนกัน แตงกวาก็ไม่ว่างไปกับพี่ด้วยสิวันนี้" นทีพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ชนิสา