เซียงรื่อวางกรรไกรลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ทรุดกายนั่งลงบนขอบเตียงพลางเอามือลูบคางด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ขืนปล่อยไว้แบบนี้...ร่างกายของท่านเจ้าเมืองจะเป็นอันตรายหรือเปล่านะ?
นัยน์ตาสีม่วงสวยหรี่มองผู้ที่หลับตาหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ครั้นเธอลองใช้มือแตะบนแก้มเขาเบาๆ ก็พบว่าอุณหภูมิร่างกายที่เคยร้อนจัดเริ่มลดลงจนใกล้เคียงกับอุณหภูมิร่างกายของเธอ
หากเธอไม่ได้ใช้พลังไร้รูป ฝูหมิงก็จะไม่ดูดซับพลังในร่างของท่านเจ้าเมือง
“ฮ้าว...” ความง่วงงุนที่เข้ามาโจมตีอย่างกะทันหันส่งผลให้เซียงรื่ออ้าปากหาวหวอด ดวงตาของเธอปิดลงครึ่งหนึ่ง ขณะที่เจ้าตัวเลื่อนมือไปปลดมุ้งที่มัดไว้กับเสาข้างเตียงอย่างทุลักทุเล
“ขอนอนก่อน...พรุ่งนี้เช้าค่อยคิดแล้วกัน” หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนจะคลานเข่าขึ้นเตียงไปนอนชิดผนังด้านใน ดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมร่างก่อนจะผล็อยหลับไปตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน
...ทว่าค่ำคืนในร่างของท่านเจ้าเมือง
