สิบสี่
ระลอกสอง
ความโกลาหลบริเวณหน้าเหมืองเริ่มคลี่คลายลงด้วยดี จวบจนกระทั่งร่างใหญ่กำยำในชุดสีทึมก้าวลงจากรถเทียมกระทิงมาเป็นคนสุดท้าย
เซียงรื่อสะดุ้งตัวเมื่อหัวหน้าคนงานที่กำลังพูดคุยด้วยเริ่มส่งเสียงฟุดฟิดออกมาทางจมูก “...กลิ่นมนุษย์”
ผู้อื่นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พากันหลับตาแล้วใช้จมูกดมกลิ่นบ้าง “มีมนุษย์อยู่ที่นี่”
“มนุษย์ต่ำช้า! จับมันมาฆ่าเสีย!”
บรรยากาศโดยรอบร้อนระอุขึ้นอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนที่ยืนห้อมล้อมต้อนรับเธอด้วยไมตรีจิตต่างมีท่าทีเปลี่ยนไป สายตาของพวกเขาล้วนพุ่งเป้าไปยังฝูหมิงประหนึ่งเคียดแค้นกันมาตั้งแต่อดีตชาติ
หญิงสาวรีบหันขวับไปทางประมุขพรรคมารอันดับหนึ่ง แวบหนึ่งก็เกิดเป็นห่วงอีกฝ่าย ทว่าพอได้เห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งอย่างสง่างามราวกับหินผาที่ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็ไม่มีวันสั่นไหวนั่นแล้ว...เซียงรื่อก็พบว่าเธอคงกังวลมากไปเอง
สมแล้วที่เป็นท่านจอมมาร...ถูกคนมองขนาดนี้แ
