สิบสาม
เหมือง
ภาพเบื้องหน้าของเซียงรื่อพร่ามัวไปชั่วขณะ สมองของเธอพยายามประมวลและไตร่ตรองสิ่งที่บุรุษเบื้องหน้าพูดออกมาช้าๆ
ทำไมคำพูดนั้นฟังแล้วรู้สึกเหมือนเขากำลัง...
“ฝูหมิง เจ้า...” ริมฝีปากสีชมพูหวานเปล่งเสียงแหบแห้ง “เจ้าชอบข้าหรือ”
หญิงสาวไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แม้พฤติกรรมที่ผ่านมาของท่านประมุขจะชอบกินเต้าหู้และเอาเปรียบท่านเจ้าเมืองมากแค่ไหน เธอก็พยายามมองว่ามันคงเป็นสัญชาตญาณดิบของบุรุษเสเพลและคนจากพรรคมารซึ่งไม่สนใจเรื่องขนบธรรมเนียม
ทว่าอาการเหมือนคนกินน้ำส้มสายชู[1]จากการกล่าวหาว่าอวิ๋นซูเป็นสามีของเธอ ประกอบกับสิ่งที่เขาเอ่ยเมื่อครู่มันสั่นคลอนความเชื่อของเซียงรื่อไปอย่างสิ้นเชิง
เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ฟังคำว่า ‘ชอบ’ แต่เธอต้องการให้ฝูหมิงปฏิเสธต่างหาก
เพราะต่อให้จอมมารผู้นี้บังเอิญเกิดอาการหวั่นไหวขึ้นมาจริง มันก็น่าจะเป็นแค่ความรู้สึกแบบฉาบฉวยที่เกิดขึ้นเมื่อได
