และนั่นก็เป็นข้อดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่แสดงความคิดถึงเขาจนออกนอกหน้า
“พี่กลับมาเกือบปีแล้วค่ะ พ่อพี่ไม่ได้กลับมาด้วย” เขาพูดเหมือนต้องการอธิบาย
“รสาเองก็คงไม่ค่อยได้กลับไปที่บ้าน ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่น่าจะบอกรสาแล้ว” เขาชำเลืองมองฉัน ฉันเห็นแววตำหนิในดวงตาคู่นั้น เขากำลังต่อว่าฉัน แทนที่จะขอโทษที่ไปโดยไม่บอกลาฉันได้ยังไง
ฉันนั่งเม้มปากก้มหน้า ไม่อยากฟังแก้ตัวเหล่านั้นสักนิด
แต่พื้นที่แคบๆ ภายในรถยนต์คันนี้ ฉันหนียังไงก็ยังได้ยินอยู่ดี ฉันชี้มือไปข้างหน้าส่งภาษามือบอกเขาให้เลี้ยวเข้าซอยไป ฉันย้ายออกมาอยู่หอด้านนอกได้เกือบสองเดือนแล้ว เพราะบางครั้งฉันก็อ่านหนังสือดึก กลับไปไม่ทันเวลาปิดประตู พอสบโอกาสและพ่อกับแม่อนุญาต ฉันก็ย้ายออกมาเลย
เขาเลี้ยวรถยนต์ตามที่ฉันบอก ตอนที่รถยนต์จอด ฉันก็ทำท่าจะเปิดประตูลงไปเลย
ฉันสะดุ้ง!! ข้อแขนฉันถูกรั้งไว้ อุณหภูมิที่มากผิดปกติของอุ้งมือที่แตะผิวเนื้อเ
