“อึก!” เสียงใครบางคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างดังขึ้น ร่างอรชนนอนหนาวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา กายบางร้อนผ่าวราวกับเป็นก้อนถ่านที่โดนไฟเผา พิษไข้ทำให้ร่างเล็กอยู่ในอาการเบลอ ๆ เธอละเมอไม่รู้เรื่องราว ทั้งความเจ็บปวดตามเนื้อกายก็ทำให้สาวน้อยต้องนอนร้องไห้
“หะ หิวน้ำ~” เสียงแหบแห้งของเด็กสาวงึมงำ ในใจนึกถึงลุงหมอกที่มักจะดูแลเธอเสมอเวลาเจ็บป่วย แต่ตอนนี้ลุงหมอกไม่ได้อยู่ด้วย
“หะ หิวน้ำ~” ร่างบางพยายามปรือตาขึ้น พยายามขยับตัว แต่ขยับเพียงนิดความเจ็บปวดมากมายก็โถมเข้ามา
วูบ~
เจ้าที่แกร่งปรากฏกายขึ้นในห้องนอนกว้างหลังจากออกไปซื้อยาลดไข้มาให้สาวน้อย เมื่อช่วงเวลาฝันร้ายของเด็กสาวหายไปกายใหญ่นอนอยู่ข้างเธออยู่พักใหญ่ กระทั่งเวลาใกล้รุ่งสางร่างบางก็ตัวร้อนและมีไข้ เขาจึงต้องแปลงกายอย่างคนเป็นออกไปหายาแก้ปวดลดไข้มาให้เธอกิน
“อบเชย” เสียงทุ้มเอ่ยชื่อคนไม่ได้สติ เพียงแค่มือหนาแตะแขนเรียวเบา ๆ
