แม้แม่ทัพจินจะไม่เชื่อถือถ้อยคำของนางนัก แต่เพราะคะเนแล้วอายุของนางน่าจะพอๆ กับหลานของตน จึงไม่อยากจะบีบคั้น
“แม่นางน้อย เจ้าจงออกจากเขตนี้ไปเสียเถิด เพราะไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้า ทหารในกองทัพข้ามีมากมาย เจ้าเป็นสตรีตัวน้อย หากชายเหล่านั้นเกิดล่วงเกินเจ้าขึ้นมา ในป่าเขาเช่นนี้จะไม่มีใครช่วย”
จินฉินอีไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพยายามตักเตือน ดวงตาจับจ้องมองใบหน้าเขาอย่างหลงใหล “ท่านมีบุตรชายหรือไม่?”
จินหลี่หมิงหน้าแดงก่ำ หญิงสาววัยคราวหลานที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ ถามคำถามที่คนแคว้นจินรู้ว่า ไม่ควรถามเพียงใด
“เจ้าไม่รู้หรือว่า ข้าเป็นใคร?”
“แล้วท่านเป็นผู้ใดเล่า?” ใบหน้าของนางดูงุนงง
หนุ่มใหญ่จ้องนาง เขาลืมไปนางเพิ่งบอกว่านางเป็นคนต่างถิ่น “ข้าคือแม่ทัพจินหลี่หมิง คนทั้งเมืองลือว่าดวงข้าพิฆาตภรรยาแล้วจะมีบุตร
