บทที่ 14
ความทรงจำอันแสนเลวร้าย
@ ภัตตาคารหรู
มะเหมี่ยวเดินตามหลังของซีเนียร์เข้าไปในภัตตาคารหรูที่ครอบครัวของเธอชอบมาทานที่นี่อยู่บ่อยๆเวลามีนัดกินเลี้ยงหรือพบปะกับญาติของเธอ มือเล็กบีบเข้าหากันและก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกประหม่า หลังจากที่ซีเนียร์ไปรับเธอที่มหาวิทยาลัยตลอดทั้งทางเธอเงียบและไม่เอ่ยคำใดออกมาแม้แต่คำเดียว
“ผู้ใหญ่รออยู่แล้ว เราเข้าไปกันเถอะค่ะ” มือหนาถือวิสาสะตรงเข้ามาจับที่ข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินตามเข้าไปห้องอาหารซึ่งเป็นห้องส่วนตัวที่ถูกจองเอาไว้ล่วงหน้า
“พะ...พี่ซีเนียร์คะ ปล่อยเหมี่ยวเถอะค่ะ เหมี่ยวเดินเองได้” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบาพลางแกะมือเหนียวออกแต่ทว่ายิ่งเธอต่อต้านคนตัวโตกลับยิ่งออกแรงบีบข้อมือของเธอให้แรงขึ้นจนคนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“เดินตามพี่มาดีๆเถอะค่ะ พี่ไม่อยากโมโหนะคะ” เสียงทุ้มนุ่มหูที่ใครได้ยินล้วนต้องหลงใหลแต่ไม่ใช่กับเ
