บทที่ 1 เหยื่อของมะเหมี่ยว NC18++

2025 Words

บทที่ 1 เหยื่อของมะเหมี่ยว NC18++ พลั่ก! “อะ อึก” มือเล็กผลักร่างสูงของวายุให้นอนราบไปกับเตียงตามด้วยร่างของเธอตามทาบทับก่อนจะบดริมฝีปากอย่างหนักหน่วงลงไปที่ริมฝีปากของคนตัวโต สัมผัสรุนแรงสลับกับอ่อนโยนพร้อมกับมือของร่างบางกำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทของวายุออกทีละเม็ดอย่างใจเย็นโดยที่ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่อยู่ไม่ห่าง มือหนาบีบเคล้นตามเนื้อเนียนก่อนจะเคลื่อนไปวางที่หน้าอกอวบของหญิงสาว เมื่อเสื้อเชิ้ตถูกถอดออกให้พ้นทางเรือนร่างแข็งแกร่งและแผงอกที่ออกกำลังกายมาอย่างดีปะทะกับสายตาหวานของร่างบาง เธอยกยิ้มอย่างพอใจพลางปาดนิ้วไล้ตามร่องเนื้อเบา ๆ และค่อย ๆไล้ต่ำไปยังท้องน้อยที่มีขนอ่อน ๆ ขึ้นอยู่เหนือขอบกางเกง ไม่รอช้าคนตัวเล็กจัดการปลดเข็มขัดออกและรูปซิบของวายุลงด้วยความรีบร้อน เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าร่างกายกำยำตรงหน้าทำให้ความอยากของเธอเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเท่าตัว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงพร้อมกับสัมผัสตอบรับที่ร้อนแรงทำให้คนตัวเล็กพึงพอใจเป็นอย่างมาก “ถุงล่ะ” มะเหมี่ยวเอ่ยถามเสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความต้องการเมื่อถอดกางเกงและอันเดอร์แวร์ของร่างสูงออกจนหมด แก่นกายใหญ่โตดีดผงาดอยู่ตรงขาเรียวของเธอที่บ่งบอกว่ามันพร้อมใช้งานแล้ว “ไม่มี” คนตัวเล็กหยุดการกระทำพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินประโยคที่น่าหงุดหงิด ร่างบางขยับตัวออกในท่าคร่อมยืมกอดอกมองชายหนุ่มข้างเตียงด้วยความโมโห เธอไม่คิดจะไม่ป้องกันเลยสักครั้งและแน่นอนว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นด้วย! “ไม่อยากแล้ว?” “ก็นายไม่มีถุง!” เสียงเล็กตวาดลั่นพลางด่าทอคนตัวโตในใจ เสือผู้หญิงบ้าอะไรไม่พกถุง...! “แล้วเธอไม่มีรึไง” “ฉันมี แต่ปกตินายต้องพกอยู่แล้วไม่ใช่รึไง!” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ตัวเธอมีสำรองไว้อยู่แล้วแต่เธอแปลกใจมากกว่าว่าทำไมคนอย่างเขาถึงไม่มี “อยู่กระเป๋ากางเกง” คนตัวโตยกยิ้มขบขำเมื่อเห็นอาการหัวเสียของเธอ “ก็แค่นั้น!” ร่างบางก้มลงไปหยิบถุงยางอนามัยที่กระเป๋ากางเกงของเขาออกมาก่อนจะกลับมาคร่อมร่างของวายุดังเดิม “เวลาเสืออย่างเธอโมโหมันก็เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะมะเหมี่ยว” ริมฝีปากหนาจูบซับที่แขนเล็กก่อนจะดูดเม้มเนินออกของจนเกิดรอยแดง “เมื่อกี้ฉันเกือบจะฆ่านายแล้วรู้ไหม!” “หึ” มะเหมี่ยวเลิกสนใจคนตัวโตเธอหยิบถุงยางอนามัยขึ้นมากัดที่มุมซองด้วยความชำนาญก่อนจะใส่ที่แก่นกายใหญ่โตตรงหน้า เดิมทีเธอตั้งใจจะ ‘ลีลา’ ให้เขาก่อนแต่เนื่องจากเธอรีบออกมาจากคลับไม่ได้บอกกล่าวเพื่อนสนิททำให้เธอไม่มีเวลามากพอ เพียงแค่ขับรถหาโรงแรมใกล้ ๆ ก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ร่างบางยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเธอจับแก่นกายจ่อที่ปากทางรักก่อนจะค่อย ๆ ใส่มันเข้าไปช้า ๆ “เอาเปรียบกันเกินไปรึเปล่า ทำไมไม่ถอดเสื้อหืม?” เสียงทุ้มเอ่ยบอกพลางถอดเสื้อตัวจิ๋วของหญิงสาวออกให้พ้นทาง “ชุดที่ฉันใส่ก็เหมือนจะไม่ใส่อยู่แล้วนะ อ๊ะ!” ใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อท่อนเอ็นได้สอดใส่เข้าไปจนลึกสุดลำ “อ่า สมฉายาแม่เสือสาวจริง ๆ” วายุครางออกมาเมื่อคนตัวเล็กเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงควบคุมแก่นกายของเขาอย่างรู้งาน ทุกแรงขับเคลื่อนและทุกเสียงครางทำให้อารมณ์ของทั้งคู่เพิ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้น มะเหมี่ยวกอดคอหนาเพื่อยึดหลักก่อนจะบดจูบเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มี “อึก! อ๊าา” เสียงหวานร้องครางเมื่อแก่นกายใหญ่โตของเขากระแทกจนสุดช่องทางแม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายควบคุมแต่ก็ไม่ได้ทำให้ลดความเสียวซ่านลงได้เลย พรึ่บ! “อ๊ะ! จะ...จะทำอะไร” คนตัวเล็กมองคนตรงหน้าด้วยความสั่นกลัวเมื่ออยู่ ๆ เจ้าตัวก็อุ้มร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนโดยที่แก่นกายยังสอดประสานกันอยู่ “ไม่เคยท่านี้?” “อึก!” คนตัวเล็กเบ้หน้าเมื่อวายุเริ่มขยับสะโพก เธอกอดคอเขาไว้แน่นพลางซบหน้าลงที่ไหล่กว้างเพื่อยึดเกาะ “อ่าาา” จังหวะและเสียงหยาบโลนยังคงดำเนินต่อไปพร้อมด้วยท่าทางที่แปรเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง “อื้อ! ไหนนายบอกจะเป็นเหยื่อไง!” แล้วทำไมถึงเอาแต่ขย้ำเธอแทนแบบนี้ “เหยื่อก็ขย้ำเสือได้นะเผื่อเธอไม่รู้” “อึก! อ๊าา! วะ วา...มันลึก!” “เสืออย่างเธอนอนเฉย ๆ ไป เดี๋ยวเหยื่อจัดการเอง” เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมบนเตียงอันหนักหน่วงร่างบางยันกายขึ้นโดยมีผ้าห่มคลุมตัวไว้ มือเล็กก้มหยิบเสื้อผ้าที่ถูกโยนกระจัดกระจายตามพื้นห้องด้วยความยากลำบาก เธอเจ็บ... “ไอ้บ้านี่! เป็นพวกซาดิสม์รึไง” เสียงเล็กตวาดลั่นใส่คนตัวโตที่ยืนติดกระดุมอยู่หน้ากระจก สายตาคมมองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มออกมา “ก็คิดว่าจะอึดกว่านี้” “ไอ้บ้า!” Rrrrr Rrrrr ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะเอ่ยคำด่าใดออกมาต่อเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มือเล็กหยิบมันขึ้นมารับสายพลางสวมใส่เสื้อผ้าไปด้วย “ฮัลโหล ว่าไงยัยบิว” (ลากผู้ชายไปกินถึงเกาหลีเลยรึไง! กลับมาสักทีเถอะแม่!) “โอ๊ย! มึงจะตะโกนทำไมวะเนี่ย!” (กูรอจนคลับปิด จนอีหมีสร่างเมามึงก็ไม่มาสักที กูถามจริงคนนี้ใครวะ สงสัยจะเด็ดมาก) “เด็ดบ้านมึงอะ!” คนตัวเล็กตอกกลับทันควันเมื่อเพื่อนสนิทเริ่มรู้ทัน ไม่เด็ดเท่าไหร่ ก็แค่...รู้สึกติดใจอยู่ไม่น้อย “ฉันไม่เด็ดเหรอ” อยู่ ๆ วายุก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้มะเหมี่ยวทำเอาเธอรีบถลึงตาใส่คนตัวโตอย่างเอาเรื่อง (เห้ยเสียงใครวะ กูอยากเห็นหน้า! อีเหมี่ยวเปิดกล้องดิ้!) “อะ อีบ้า! แค่นี้แหละ พวกมึงกลับก็รีบกลับล่ะ กูจะกลับแล้วเหมือนกัน” (เออ เจอกันวันจันทร์ อย่าลืมมารีวิวหนุ่มคนนี้นะเว้ย) “ไอ้พวกบ้า!” “หึ” คนตัวโตเค้นเสียงในลำคอทำให้ร่างบางหันไปมองขวางด้วยความไม่พอใจ เธอยังไม่ได้จัดการกับเขาเลยนะที่เมื่อกี้อยู่ๆ ก็พูดแทรกขึ้นมา หากเพื่อนของเธอจำเสียงได้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ เธอก็ย้ำชัดกฎก่อนที่จะมีเซ็กส์กันแล้วว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด! “มองหน้าฉันแบบนี้หมายความว่าไง...” “...อยากต่ออีกรอบ?” “ไอ้บ้า! แค่นี้ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” “ก็ถึงได้ถามไงว่าฉันไม่เด็ดเหรอ ปวดเอวไปหมดแล้วนะ” “ไอ้วายุ! นายจะพูดทำไมเนี่ย!” “พูดไม่เพราะเลย ผู้หญิงอะไรวะ” “ฮึ่ย! ฉันไม่พูดกับนานแล้ว” คนตัวเล็กรีบแต่งตัวให้เสร็จก่อนจะเก็บข้าวของส่วนตัวและเดินออกจากโรงแรมไปด้วยท่าทางฟึดฟัด “เดี๋ยว จะไปไหน” “ก็กลับไง” “ก็รอด้วยดิ” “ฉันจะกลับเอง แยกกันตรงนี้แหละเดี๋ยวเรียกแท็กซี่เอา” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจนักสายตาก็พลางกวาดมองรถแท็กซี่รอบๆ “ขึ้นรถ” แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเช่นกัน “ฟังไม่รู้เรื่อง?” “ขึ้นเร็วดิ เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก” ร่างบางได้สติเธอเม้มปากแน่นก่อนจะเดินย้อนกลับไปขึ้นรถหรูของวายุอย่างเลี่ยงไม่ได้ รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนไปตามท้องถนนมือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบข้อความไปพลาง ๆ โดยมีสายตาคมแอบมองอยู่ห่าง ๆ “อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ จะมองอะไรนักหนา!” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง “อะไร” คนขับรถทำหน้าตายมองเธอกลับอย่างไม่รู้ประสีประสา “ฉันตอบผู้ชายอยู่!” “เธอจะวีนอะไรนักหนาวะ หนวกหูชิบ!” “แล้วใครใช้ให้นายมายุ่งเรื่องของฉันเล่า!” “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอคุยกี่คน” “ห้า” “ถามจริง!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมามองที่มะเหมี่ยวด้วยความตกใจ “อืม” เธอพยักหน้าตอบพลางกดโทรศัพท์ไปด้วย “แปลว่าไอ้พวกเดือนคณะเธอก็ได้มาหมดแล้วดิ” “ทำไม...ทีนายยังเอาดาวคณะมาหมดแล้วเลย” ชื่อเสียงเขาออกจะโด่งดังมีใครบ้างที่จะไม่รู้ “อย่ามาใส่ร้ายกันนะ ฉันเรียบร้อยจะตาย” “เหอะ” “แล้วนึกไงถึงทำแบบนี้” ประโยคนั้นทำเอาร่างบางข้างๆเงียบไป เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติกันจะหันไปทำหน้ากวนๆ ใส่เขา “แล้วทำไมจะทำไม่ได้” “ก็ไม่ค่อยเห็นผู้หญิงทำ” “ไม่ค่อยเห็นแต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มี เรื่องแบบนี้ใคร ๆ ก็ทำได้ไม่เห็นเกี่ยวกับเพศเลย” เธอตอบออกไปตามตรง เธอล่ะเกลียดนักคนที่ชอบวัดค่าเพศหญิงแบบนี้ ผู้หญิงจะต้องเรียบร้อยอยู่ในกรอบตลอดเลยรึไง ทำไมผู้หญิงจะล่าเหยื่อบ้างไม่ได้ล่ะทั้ง ๆ ที่ก็มีอารมณ์ทางเพศเหมือนกัน! “ก็จริง...” “เดี๋ยวแยกข้างหน้าเลี้ยวขวาเข้าหมู่บ้าน xx ด้วยนะวายุ” “...” ร่างสูงนิ่งยังคงมองทางข้างหน้า “ได้ยินไหมวา ฉันบอกว่าแยกด้านหน้าให้เลี้ยวขวา” “ได้ยินแล้ว” “แล้วทำไมไม่ตอบเล่า!” คนตัวโตยกไหล่กวนๆก่อนจะสนใจทางตรงหน้าต่อทำเอาคนข้างกายถึงกับฟึดฟัดออกมาเมื่อเห็นท่าทีเมินเฉยของวายุ ไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดเทียบฟุตบาทที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของมะเหมี่ยว สายตาคมกวาดมองรั้วบ้านก่อนจะยกยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นป้ายนามสกุลประจำตระกูลติดอยู่ด้านหน้า “ที่แท้ก็ลูกทูต” “ยุ่งอะไรด้วย” “ขาดความอบอุ่นสินะถึงได้มาเป็นแม่เสือสาวแบบนี้” “ไอ้บ้า!” มะเหมี่ยวหันไปแว้งใส่ด้วยความโมโห เขาชักจะซักไซ้รู้เรื่องราวของเธอมากเกินไปแล้ว คนตัวเล็กบีบมือตัวเองแน่นเมื่อถูกถามแบบนั้น มันเป็นความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับมัน สาเหตุหลักที่ทำให้มะเหมี่ยวต้องหาความสุขจากการควงผู้ชายไปทั่วก็เพราะครอบครัวที่ไม่มีเวลาให้เธอ มะเหมี่ยวเป็นลูกสาวคนตัวเดียวพ่อของเธอเป็นนักการทูตส่วนแม่ก็เป็นที่ปรึกษาด้านกฎหมายให้กับสำนักงานราชการ มะเหมี่ยวใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับพี่เลี้ยงเธอเติบโตมาบนกองเงินกองทองแต่กลับไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่เท่าที่ควร เธอไม่ใช่เด็กมีปัญหาหรือเด็กที่เรียกร้องความรัก เธอเข้าไปพ่อกับแม่ในทุกๆอย่างและพร้อมสนับสนุนท่านเสมอ เธอเพียงแค่หาความสุขนอกบ้านโดยฆ่าเวลาช่วงเบื่อๆไปเท่านั้น เธอรู้สึกมีค่าและเป็นที่สนใจเมื่อกลายเป็นสาวฮอตที่ใครๆก็ต่างชื่นชอบเธอ “เหมือนนายนั่นแหละ ขาดความอบอุ่น ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่รัก!” ร่างบางเอ่ยเสียงดังก่อนจะรีบลงจากรถและวิ่งเข้าบ้านไปในที่สุด เธอรับรู้มาบ้างว่าครอบครัวของวายุนั้นก็ไม่ธรรมดาพ่อเป็นถึงอัยการ ส่วนแม่ก็เสียชีวิตด้วยโรคร้ายเมื่อหลายปี ชีวิตของเขาและเธอก็ไม่ค่อยต่างกันสักเท่าไหร่ มีทุกอย่างเพียบพร้อมแต่ยกเว้นความรักจากครอบครัว...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more