ฮูหยินพันชั่ง

บทที่1

แล้ววันเวลาก็หมุนผ่านมาจนเหลืออีกเพียงห้าวันงานสมรสระหว่างหย่งเลี่ยงโหวเยี่ยหย่งชุนกับคุณหนูใหญ่ลู่ถิงจือบุตรีคนโตของลู่ไท่เว่ยก็จะมาถึงเสียแล้ว

ดังนั้นวันนี้ลู่ถิงจือนางจึงตัดสินใจว่าเป็นอย่างไรเป็นกันนางต้องนัดให้บิดาของบุตรในครรภ์นางนั้นออกมาพบเจอและเจรจากันให้รู้แจ้งกันไปและสถานที่สมควรเหมาะสมที่สุดย่อมเป็นเหลาอาหารฝู่อันซึ่งเป็นหอสุราและอาหารขนาดกลางของเทียนเฉิงในช่วงยามเว่ย ( ((*：wèi คือ 13.00 - 14.59) ))ของวันนี้

โดยมีน้องสาวคนรองเช่นลู่ชิงเยี่ยนนั้นได้ติดตามมาเป็นสหายเช่นเคยแต่ก่อนจะถึงหอฝู่อันคนสนิทของคนผู้นั้นกลับมาแจ้งข่าวแก่นางว่าเขาขอเปลี่ยนสถานที่นัดหมายเป็นสวนหนิงเจียวที่อยู่ห่างออกไปราวสามช่วงถนนจึงสมควรกว่า

"ชิงเยี่ยนเจ้าจะไปเที่ยวชมดอกไม้หรือไร่ชาทางด้านนั้นก็ไปเถิดข้ามีเสี่ยวจางกับอาลี่อยู่ด้วยแล้วมิต้องเป็นห่วงไป"

เด็กสาวที่ถูกมอบหมายให้ตามติดผู้เป็นพี่สาวคนโตที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวในอีกห้าวันตามคำสั่งของบิดานั้นอดจะลังเลเสียมิได้เพราะในต้าหยวนนี้สิ่งต้องห้ามของว่าที่เจ้าสาวก่อนออกเรือนก็คือห้ามพบปะบุรุษเพียงลำพังเด็ดขาดแต่พอเหลือบสายตามองไปยังศาลาริมบึงบัวขนาดใหญ่นั้นมีคนติดตามหลายคนกับสาวใช้นี่ก็นับว่าพี่สาวของนางมิได้พบเจอกับบุรุษอื่นที่มิใช่เจ้าบ่าวเพียงลำพังแล้วกระมังลู่ชิงเยี่ยนคิดไปตามภาพที่ตนแลเห็น

"เจ้าค่ะ ทว่าหากมีสิ่งใดหรือพี่สาวจะไปที่อื่นให้เสี่ยวลี่หรือเสี่ยวจางไปเรียกชิงเยี่ยนที่มุมฝึกชงชาของไร่ชาทางด้านนั้นนะเจ้าค่ะชิงเยี่ยนจะเร่งมาทันที"

ถึงนางจะวางใจแต่ก็ไม่ทั้งหมดต่อให้นางยังเด็กไม่ประสาแต่หลายเดือนซึ่งผ่านมาพี่สาวของนางนั้นนัดพบเจอคุณชายแซ่'จ้าว'ผู้นี้บ่อยครั้งเกินไปอาจจะเรียกได้ว่าพบหน้ามากกว่าว่าที่พี่เขยเช่นเยี่ยหย่งชุนเสียด้วยซ้ำเช่นนี้หากเกิดเรื่องเกรงว่านางจะรับไม่ไหวเป็นแน่ ยิ่งงานสมรสของหย่งเลี่ยงโหวนั้นยิ่งใหญ่นางยิ่งวางใจทุกสิ่งมิได้เด็ดขาด

ยามนี้คือช่วงเวลาบ่ายคล้อยพอสมควรที่สวนสาธารณะริมบึงน้ำขนาดใหญ่แห่งนี้จึงมี ผู้คนประปรายผ่านไปผ่านมา ลู่ถิงจือมองเข้าไปในศาลาบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่มีบุรุษแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ถึงจะเรียบง่ายทว่าสง่าราศีกลับไม่ธรรมดานั่งทอดอารมณ์ชมทิวทัศน์อยู่โดดเดี่ยวซึ่งสายตาที่นางมีให้แก่เขานั้นมีทั้งรักใคร่และเทิดทูนดังภรรยาผู้หนึ่งมองสามีรักยิ่งก็มิปาน

"พวกเจ้ารออยู่ด้านนอกนี่ห้ามเข้าไปใกล้เด็ดขาดหากข้าไม่เรียก"

สาวใช้ทั้งสองนางดูลำบากใจ ทว่าพวกนางเป็นเพียงสาวใช้จะบังอาจขัดคำสั่งคุณหนูใหญ่ไปได้อยู่หรือนอกจากก้มหน้าทำตามคำบัญชาด้วยดีเท่านั้น

"องค์ชายสามเพคะ"

มิผิดไปบุรุษที่นางคลั่งรักจนยอมเขาได้ทุกสิ่งยอมแม้นแต่ทอดกายให้อีกฝ่ายเชยชมทั้งที่รู้แจ้งว่าไม่สมควรแต่นางรักเขา'จ้าวอู่ถง'องค์ชายลำดับที่สามแห่งฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจึงยินยอมต่อให้รู้ว่าผิดยิ่งนักก็ตาม

"มาแล้วหรือ อีกห้าวันเจ้าก็จะตบแต่งให้แก่เยี่ยหย่งชุนแล้วได้ข่าวว่าเขาเดินทางกลับมาจากไห่โจวแล้วมิใช่หรือแล้วเจ้านัดข้าออกมาเช่นนี้ไม่รู้หรือว่ามันไม่สมควรเพียงใด"

ทั้งคำพูด น้ำเสียง ไปจนถึงกิริยาแม้แต่สายตาที่มองมานั้นกับเปลี่ยนไปจากเมื่อหกเดือนก่อนที่ทั้งสองพบกันในงานลอยโคมแห่งเทียนเฉิงไปจนสิ้นเห็นแล้วดวงใจน้อยก็มีแต่สั่นคลอนไปหมด

"ถิงจือมีข่าวที่สำคัญมากต้องเร่งมาแจ้งให้แก่องค์ชายสามทราบก่อนที่ทุกสิ่งจะสายไปจนแก้ไขมิได้เพคะ"

จ้าวอู่ถงได้ฟังเช่นนั้นก็ลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้ากับหญิงงามที่เขาเบื่อหน่ายเต็มทนหลังจากได้นางสมใจไปแล้ว

"เช่นนั้นก็เร่งกล่าวมาข้ายังมีราชกิจอีกมากต้องเร่งไปทำ" เอ่ยอย่างไร้เยื่อใยไปจนสิ้น

"คือ...ถิงจือตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วเพคะ" หญิงสาวอึกอักอายจนใบหน้าแดงก่ำแต่ก็เต็มไปด้วยความสุขที่ได้บอกข่าวดีนี้ให้แก่บุรุษที่นางรักจนหมดหัวใจได้รู้แจ้ง

"ตั้งครรภ์?" จ้าวอู่ถงได้ฟังความที่สตรีตรงหน้าเอ่ยบอกด้วยความตกใจไม่น้อยเพราะมิคาดว่าเพราะ'สนุกชั่วคราว'จะเกิดเรื่องเกิดราวผลออกมาร้ายแรงจนถึงขนาดลูถึงจือนั้นปล่อยให้ตนเองตั้งครรภ์คล้ายคิดจะ'จับ'เขาด้วยวิธีเช่นนี้

"เพคะเรากำลังจะมีพยานรักแล้วนะองค์ชายสามทรงดีพระทัยหรือไม่?" หญิงสาวคิดไปเองแล้วว่าบุรุษที่นางรักใคร่จนหน้ามืดตาลายนั้นจะต้องดีใจอย่างเช่นนางมิแตกต่าง

"ดีใจ?" ดีใจบิดามันนะ!…สิเขาเพียงเห็นนางเป็นของ'เคี้ยวเล่น'เพียงเท่านั้นมิเคยตั้งใจจะจริงจัง นางเอาความมั่นอกมั่นใจมาจากที่ใดว่าจะได้เป็นสตรีของจ้าวอู่ถงกันเล่า!?

"เพคะทรงดีพระทัยหรือไม่?" ลู่ถิงจือนั้นถึงกับเสียกิริยาเมื่อแลเห็นสีหน้าของจ้าวอู่ถงมองนางดังมองตัวแมลงวันน่าชิงชังอย่างไรอย่างนั้น นางเริ่มหายใจลำบากไม่เข้าใจอันใดแล้วในยามนี้

"ดีใจบิดาเจ้านะสิ! ยาระงับการตั้งครรภ์เจ้าไม่รู้จักหรือคุณหนูลู่" จ้าวอู่ถงตวาดก้องออกมาจนลู่ถิงจือใบหน้าซีดเผือดคล้ายกระดาษสาหมดอายุก็มิปาน

"องค์ชาย!..." หญิงสาวเอ่ยเรียกอีกฝ่ายอย่างตกใจ ไม่เข้าใจ และเสียใจไม่น้อยกัยถ้อยคำดังกล่าวของบุรุษที่นางคิดว่าตนเอง'เลือก'ได้ถูกต้องและดีที่สุดแล้วแต่นี่มันหมายความว่าเช่นไรภายในหัวของนางร้องอื้ออึงไปหมด

"ตั้งครรภ์ได้ก็ทำแท้งได้ เร่งไปจัดการเสียวันนี้เลยหาไม่วันสมรสของเจ้าคงได้ถูกเจ้าหย่งชุนสังหารเป็นแน่หากความลับเปิดเผยว่าเจ้าสาวที่มันหมั้นหมายมาเป็นครึ่งหนาวกำลังมีครรภ์น่ะ"

กายที่ยังอรชรถึงกับซวนเซไปอิงซบกับเสาของศาลาด้วยหน้ามืดไปวูบแสนสั้นกับคำว่า'ตั้งครรภ์ได้ก็ทำแท้งได้'ของบุรุษหล่อเหลาสูงศักดิ์ที่ตนเองรักปักใจมั่นคงจนยอมแหวกม่านธรรมเนียมอันดีจนสิ้นเพื่อเขาเพียงผู้เดียวแต่ฟังเขากล่าวออกมาเสียก่อนจ้าวอู่ถงยังมีดวงใจอยู่หรือไม่จึงสั่งให้นางสังหารบุตรของตนเองเช่นนี้

"องค์ชายสาม...ทำไมเพคะ?...เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี้แก่ถิงจือ?"

สาวงามโฉมสะคราญตั้งสติได้ก็เอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและแสนจะผิดหวัง เพราะภาพฝันของนางก็คือพอเขารู้แจ้งที่นางมีครรภ์ก็คงดีใจจนสามารถจะไปทูลขอกับฮ่องเต้เพื่อล้มงานวิวาห์ของนางกับบุรุษอื่นในอีกห้าวันข้างหน้าไปเสีย ทว่าที่นางกำลังเผชิญนั้นกลับผิดไปหมด!!!

"เจ้าโง่จริงหรือแสร้งโง่กันแน่ถิงจือ ข้าเป็นผู้ใดส่วนเจ้าเป็นผู้ใดมิเคยส่องดูเงาในน้ำบ้างหรือถิงจือ ต่อให้บิดาของเจ้ามีหน้ามีตายศยิ่งใหญ่เป็นถึงไท่เว่ย แต่มีผู้ใดในเทียนเฉิงนี้ไม่รู้แจ้งบ้างว่าตาเฒ่าถืงเซียวผู้นั้นมีแต่เปลือกกับชุดเกราะเก่าเก็บราคาไม่ถึงสิบชั่ง"

น้ำตาเม็ดโตไหลรินเข่าทั้งสองข้างของนางอ่อนแอจนสุดท้ายก็ทรุดลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าบุรุษแสนอำมหิตเช่นจ้าวอู่ถงซึ่งนอกจากเขาจะไม่ประคับประคองนางยังถอยหลังหนีคล้ายไม่อยากให้นางไปแตะต้องจนอาภรณ์ของเขานั้นแปดเปื้อน

"แต่ก้อนแป้งน้อยคือลูกของพวกเรานะเพคะองค์ชาย"

"หึ!...ข้าจะแน่ใจได้เช่นไรว่าเด็กในท้องนั่นเป็นของข้าในเมื่อพบกันไม่ถึงเดือนเจ้าก็ใจง่ายทอดกายให้ข้าเชยชมแล้วเช่นนี้ระหว่างนี้จะแน่ใจได้อยู่หรือว่าเจ้าไม่ไปนอนทอดกายให้บุรุษอื่นเชยชมเช่นกัน"

"องค์ชายสาม!"

จากชอกช้ำเสียใจก็กลายเป็นความโกรธเมื่อตนเองถูกด่าทอหยาบคายอย่างไม่เคยพานพบมาก่อน ลู่ถิงจือเลยหน้ามืดลุกขึ้นมาได้ก็โถมกายเข้าไปทุบตีบุรุษสารเลวทรงหน้าและตบตีหยิกข่วนไปนับ!

...เผียะ!...โครม!...

กายงดงามถูกตบจนกระเด็นออกไปไกลราวสามฉือลู่ถิงจือนั่งโง่งมไปครู่หนึ่งเพราะมิคาดว่าบุรุษเช่นองค์ชายสามนั้นจะหน้าไม่อายแม้นแต่สตรีในสถานที่โล่งแจ้งเช่นนี้เขาก็กล้าตบตี

"จ้าวอู่ถง!"

นางยกมือขึ้นแตะที่มุมปากอิ่มก็พบกับรอยเปียกชื้นจึงยกขึ้นดูก็พบว่ามันมีโลหิตสีแดงสดติดอยู่ที่ปลายนิ้ว กายอรชรสั่นกระตุกด้วยชั่วชีวิตขนาดบิดายังไม่เคยตบตีนางจนได้เลือดเช่นนั้นแล้วบุรุษตรงหน้านี้เขาเป็นใครกันจึงมาทำร้ายกันเช่นนี้

"พี่รอง น้องเก้าพวกเจ้าออกมาเถิดเช่นไรพวกเจ้าก็พ่ายแพ้พนันให้แก่ข้าแล้วม้าเหงื่อโลหิตจากดินแดนต้าอั้งนั้นเช่นไรก็หนีจากตำหนักองค์ชายสามมิพ้นแล้ว"

ในคราวแรกลู่ถิงจือนั้นยังคิดตามไม่ทันจนเมื่อมีบุรุษอีกสองคนปรากฏกายขึ้นนางจึงเพิ่งซาบซึ้งว่าที่แท้นางก็เป็นเพียงของเล่นสนุกให้เหล่าองค์ชายพวกนี้นำมาพนันขันต่อเล่นเห็นเป็นสนุกเข้าเสียแล้ว

...โง่งมยิ่งนัก!...นางมันแสนจะโง่งมเป็นที่สุด!!!...

"พี่สามเช่นนี้ไม่ดีกระมัง ที่ท่านกล่าวแก่พวกเราในความแรกมีเพียงจะทำเช่นไรก็ได้งานสมรสนี้ของเยี่ยหย่งชุนนั้นล่มสลายไม่เป็นท่าจนขายหน้ากันในหมู่สหายแต่นี่คุณหนูลู่คนโตนางถึงกับตั้งครรภ์ท่านสั่งให้นางไปเอาเด็กออกช่างใจอำมหิตไปหรือไม่"

องค์ชายรองและองค์เก้าที่ไม่ชอบเยี่ยหย่งชุนเพราะอีกฝ่ายดันไปส่งเสริมองค์ชายใหญ่ให้อีกฝ่ายขึ้นเป็นองค์ไท่จื่อพอได้โอกาสจะฉีกหน้าอีกฝ่ายเลยไม่รีรอโดยไม่สนว่าผู้ที่ตกเป็นเครื่องมือกลั่นแกล้งจะเป็นเพียงสตรีบอบบางนางหนึ่งกลับรู้สึกใจอำมหิตสังหารก้อนเลือดในครรภ์ของสตรีตรงหน้าไม่ลงเช่นองค์ชายสาม

"นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสามท่านช่างอำมหิตเกินไปจริงแท้"

"!!!"

"!!!"

"!!!"