งานประมูลในชั้นใต้ดินแบ่งโซนตามหลักประกันการประมูล ฉันกับธามไทนั่งอยู่กึ่งกลางระหว่างสองตระกูลใหญ่ โดยมาเฟียอย่างเขานั่งอยู่ข้างอาย แต่ร่างเขากลับสูงบังชายหญิงคู่นั้นไว้จนมิด
ฉันเลิกเสียใจหันมาจดจ่อกับงานตรงหน้า
“โค้ดคือฮาล์ฟมูนไดมอนด์ ถ้าเกินหลักร้อยให้ปล่อยมันหลุดไปเลย ไม่มีความจำเป็นต้องสู้”
ฉันพยักหน้ารับในเมื่อหลักร้อยที่ว่าคือร้อยล้านดอลลาร์ เพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่ผ่านการเจียระไนและมีตำหนิถูกประมูลไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางเสียงเคาะปิดราคาบนเวทีเล็ก ๆ แต่สำหรับรายใหญ่ ๆ ที่รอเวทีกลางทำได้แค่นั่งรออย่างเงียบเชียบในความมืด
“หนาวไหม”
“ไม่หนาวค่ะ ฉันโอเคไม่ปล่อยให้งานเสียแน่นอนค่ะ” ไออุ่นจากฝ่ามือเขาราวกับที่ยึดประคองตัวฉันไว้ หลังจากธามไทดึงมือฉันไปถูมือเราสองคนเข้าด้วยกัน
“อย่าป่วยเด็ดขาด”
“ถ้ารู้แบบนั้นทำไมถึงเลือกชุดแบบนี้ให้ฉันล่ะคะ ถ้าฉันป่วยคงต้องฝากตัวที่บ้านคุณ เพราะฉันคงไม่มีบ้านให้
