เช้าวันต่อมา…[08.00น.]
แม้เวลาจะล่วงเลยใกล้เข้าสู่ช่วงสายของวัน บรรยากาศบนยอดดอยก็ยังคงมีอุณหภูมิที่ต่ำมาก ความเย็นยะเยือกในช่วงเช้ามีผลให้ร่างบอบบางไร้ซึ่งอาภรณ์ขยับกายเพื่อควานหาความอบอุ่น
ขณะที่ร่างหนาใหญ่ที่รู้สึกตัวตื่นจากการดิ้นไปมาของคนในอ้อมกอดลำแขนแกร่งออกแรงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น กลิ่นน้ำค้าง ที่โชยเข้ามาภายในรีสอร์ต และกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ จากคนในอ้อมกอดมันทำให้ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม
“อื้ออ…” อ้อมกอดที่แน่นขึ้นจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเป็นผลให้เปลือกตาของแอนนี่ข่มลงแรง ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะค่อย ๆ เปิดออก
ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะเมื่อรับรู้ได้ว่าหมอนที่ตัวเองหนุนอยู่เป็นลำแขนของใคร พลันสติสัมปชัญญะเริ่มคืบคลานเข้ามาหา ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเริ่มวิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ดวงตากลมโตที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
“ตื่นแล้วก็อย่าดิ้น” เสียงทุ้มลึกที่ดังขึ้น
