ฉิบหาย…
“ทำไมแม่ไม่โทรบอกผมก่อน!” ผมยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกลงใบหน้าด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนกอดอกมองมาที่ผมกับแอนนี่ด้วยสายตานิ่งเรียบ
“ถ้าบอกก็คงไม่ได้เจออะไรที่มันเซอร์ไพรส์แบบนี้ยังไงล่ะ” เธอว่าพลางเดินไปนั่งที่โซฟา ไม่รู้ว่าฟ้าจงใจแกล้งผมหรือยังไงตอนขึ้นลิฟต์ผมถึงเลือกขึ้นตัวที่มันส่งขึ้นมาในห้องทำงาน ไม่ใช้อีกตัวที่ส่งไปข้างนอกห้อง
“ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่าฉันหรอก เดินออกมา” ผมหันไปบอกแอนนี่ ที่ยืนตัวสั่นอยู่ในลิฟต์ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน แต่ทว่า
เธอก็ยังไม่เดินออกมา
ก่อนที่ผมจะก้าวขาเดินไปคว้ามือบางให้เดินตามออกมา มือเธอสั่นจนผมต้องขมวดคิ้วมองใบหน้าเล็ก ๆ นั้น ก่อนจะพบว่าเธอ
น้ำตาคลออยู่
“แม่ฉันด่าเธอแล้วหรือไง” ทันทีที่ผมพูดขึ้นแอนนี่ก็ได้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปหาแม่ผม
“แอนนี่…”
“ขอโทษค่ะ…ฉันขอโทษค่ะ” เธอค้อมศีรษะลงพร้อมกับฝ่ามือ
