พอขับไปเกือบจะถึงฝนก็เริ่มตั้งเค้ามาพอดี ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าร้อนจะเข้าสู่ฤดูฝนบางวันฝนนึกอยากจะตกก็ตกขึ้นมาแบบดื้อๆ
“ฟ้ามืดมาเชียวค่ะอาอิท” ลดาวัลย์เอ่ยออกมาน้ำเสียงมีความกังวลอยู่ในนั้น
“ไม่ตกหรอกมั้ง คงครึ้มมาเฉยๆ”
ลดาวัลย์เริ่มใจคอไม่ดีเพราะพื้นที่ส่วนมากเป็นภูเขา ซึ่งฝนจะตกบ่อยกว่าพื้นที่ราบนึกอยากจะตกตอนไหนก็ตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกทั้งเส้นทางก็คดเคี้ยวและลาดชัน สองข้างทางก็มีแต่ป่ายิ่งถ้าฝนตกช่วงค่ำยิ่งแล้วใหญ่มองไม่ค่อยเห็นทางถ้าขับรถก็คงลำบากแน่นอน
อิทธิพัทธ์ใช้เวลาเกือบชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึงสวนปาล์มต้องจอดรถไว้ด้านนอกเพราะทางค่อนข้างแคบแล้วเดินเท้าเข้าไปอีกประมาณสามสิบเมตร
ทั้งสองรีบเดินเข้าไปโดยเร็วเพราะกลัวฝนจะตก ตอนนี้ฟ้ามืดมากจนดูน่ากลัว
“อ้อยืนรออาอยู่ตรงนี้แหละเดี๋ยวอาเดินเข้าไปดูคนเดียว” อิทธิพัทธ์บอกกับเธอเพราะเขาคิดว่าจะรีบไปรีบกลับ
“ไม่เอาค่ะอาอิทอ้อไปด้วย อ้อกลัวฟ้
