เช้าวันรุ่งขึ้นอิทธิพัทธ์ก็ยังนอนนิ่งอยู่กับบนเตียงของเธอ ส่วนลดาวัลย์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อคืนเธอหลับสบายจนลืมตื่นไปทำกับข้าวช่วยป้าน้อย พอเดินเข้ามาก็เห็นเขานั่งมองเธอทำตาปริบๆ
“ทำไมไม่ปลุกอา”
“คนแก่ขี้เซา ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วยังอยากจะมานอนด้วย” บ่นเสียงพึมพำในลำคอแล้วก็เดินเลยไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรแต่ก็รู้สึกอบอุ่นดีที่มีเขานอนอยู่ข้างๆ
“อ้อพูดว่าไงนะ” เขารีบลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่เธอนั่ง
“อ้อบอกว่าอ้อปลุกอาอิทแล้ว แต่อาอิทไม่ยอมตื่นค่ะ” แถไปแบบน้ำขุ่นๆเพราะรู้อยู่แก่ใจ่วาเขาไม่ชอบให้พูดคำว่าแก่ อิทธิพัทธ์ได้แต่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียว พอใจที่เมื่อคืนได้นอนกับคนตัวเล็ก
“มา เดี๋ยวอาแปลงผมให้”
“ไม่เอาค่ะ อาอิทรีบไปอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวไปทำงานสาย” ถึงลดาวัลย์จะรู้ว่าเขาเข้าไปทำงานตอนไหนก็ได้แต่ก็ไ
