ชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่นิชาอาบน้ำเสร็จ ก็รีบเปลี่ยนชุดนอนแล้วเดินออกมาที่ห้องครัวเล็กๆ ด้านนอก ก็เห็นบนโต๊ะมีเนื้อผัดน้ำมันหอย ต้มจืดเต้าหู้สาหร่ายกับไข่เจียววางอยู่ ทำเอาสาวเจ้าถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก
“มีเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ ไหม” โดโนเวลถามคนที่เอาแต่ยืนจ้องใบหน้าของตนสลับกับอาหารไปมาอย่างขำๆ
“มีค่ะ เดี๋ยวนิชาเอามาให้” นิชารีบวิ่งกลับเอาเสื้อกับกางเกงตัวใหญ่มาให้อย่างรู้สึกเก้อเขิน ‘อ๊าย! คนอะไรใส่แค่ผ้าเช็ดตัวทำกับข้าวยังดูเท่เลยอ่ะ’
สองนาทีต่อมา...โดโนเวลที่ตักข้าวใส่จานให้ของตัวเองและของสาวเจ้าเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมองเสื้อผ้าที่สาวเจ้ายื่นมาให้ เขาถึงกับจุกจนไปไม่ถูกเมื่อเห็นเสื้อและกางเกงสีชมพูหวานแหววลายดอกซากุระ
“ขะ...ขอบคุณครับ”
“เอ่อ...ทานได้เลยไหมคะ” คนที่โดนดึงความสนใจไปจากแก้มก้นงอนๆ มองกับข้าวบนโต๊ะแล้ว ก็รู้สึกหิวจนสั่น
“ก็แล้วจะรอให้ถึงเช้าก่อนหรือไงฮะเด็กคนนี้” โดโนเวล
