วันต่อมา...สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ (ดูไบ)
ทันทีที่เพชรดนัยเดินทางมาถึง ก็รีบขับรถตรงดิ่งไปยัง บริษัทเพื่อเคลียร์ปัญหาต่างๆ แทนพี่ชายและแพททริกสันพร้อมด้วยบอดี้การ์ดที่ติดตามอีกห้าคน
พอเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพชรดนัยเดินทางไปทานอาหารมื้อค่ำที่ร้านประจำกับเชคาริก ที่บังเอิญมาทำธุระที่ดูไบพอดี
“เป็นไงบ้างเพชร” เชคาริกถาม เมื่อเห็นรุ่นน้องที่สนิทเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ
“เหนื่อยนิดๆ ครับ แล้วพี่มาเรียไม่มาด้วยเหรอครับ?”
“กลับอังกฤษไปก่อนพี่แล้ว ว่าแต่...มิกิท้อง น้องพิมก็ท้อง แล้วเราล่ะเมื่อไหร่จะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที” เชคาริกถามก่อนจะยกเบียร์ขึ้นกระดก
“โธ่! พี่เชค ถ้าทุกอย่างเป็นไปเหมือนที่ใจคิดก็ดีสิครับ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอิจฉาอลันอย่างบอกไม่ถูก” เพชรดนัยบอกด้วยสีหน้าตึงเครียด เมื่อนึกไปถึงความสัมพันธ์ที่แทบจะไม่ขยับไปไหนของตนกับฟ้ารดา
“ทำไมล่ะ?” เชคาริกขมว
