สนามบินนานาชาติดูไบ...(08:25 น.
ตามเวลาของสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์) หลังจากที่นั่งเครื่องบินส่วนตัว บินตรงมาเกือบหกชั่วโมงครึ่ง ทันทีที่เครื่องแตะรันเวย์ เหล่าบอดีการ์ดก็พาเพชรดนัยไปยังเพนเฮาส์สุดหรูของเสกสรร
เอเรียตเลขาใหญ่ที่ประจำการอยู่บริษัทที่ดูไบ รีบส่งเอกสารสำคัญให้ “นี่รายละเอียดของงานครับ”
“ขอบใจ” เพชรดนัยรับมาเปิดอ่านดูคร่าวๆ กับเนื้อหาที่ค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี
“พรุ่งนี้คุณคารอสต้องเข้าประชุมตอนเก้าโมงเช้าครับ” เลขาใหญ่บอกพร้อมกับวางนาฬิกาที่ตั้งปลุกตอนเจ็ดโมงเช้าลงบนโต๊ะ
“โอเค! มีอะไรอีกไหมที่ฉันต้องรู้” เพชรดนัยกลอกตาที่อีกฝ่ายจัดการเรื่องต่างๆ ให้ จนทำให้ตนรู้สึกเหมือนเด็กที่ต้องมีพี่เลี้ยงคอยดูแล
“มีครับ!” เอเรียตบอกรายละเอียดที่จะประชุมต่อจนครบ แล้วเอ่ยถามเรื่องที่สำคัญอีกเรื่อง “เอ่อ...แล้วคืนนี้คุณคารอสจะให้ผมเรียกผู้หญิงให้ไหมครับ”
“ยัง” เพชรดนัยส่ายหน้าปฏ
