ฉินจื่อเหลียนและ เจินลี่หลัวถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อที่ในที่สุดพวกเขาก็หลุดพ้นจากเงื้อมมือของทหารต้าหยางและทหารตงซานแล้ว ป่าทึบนอกเมืองต้าหยางแห่งนี้ช่วยให้พวกเขา หลบหนีได้อย่างราบรื่น อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกโล่งใจของพวกเขานั้นอยู่ได้ไม่นาน เมื่อพวกเขาตระหนักว่าพวกเขาพลาดการพบปะกับขบวนทหารจากแคว้นพันธมิตรและคนตระกูลเจินที่เหลือแล้ว
“เรามาไม่ทันแล้ว เรือล่องผ่านจุดนัดพบไปแล้ว” ฉินจื่อเหลียนกล่าวอย่างสิ้นหวัง
“เช่นนั้นก็ดี เราจะได้รออาฮุ่ยอยู่ที่นี่” เจินลี่หลัวพูดขึ้น
"ลี่หลัว...เจ้าก็รู้ว่าทหารกำลังตามตัวพวกเราอยู่"
"แล้วท่านจะให้ข้าทิ้งน้องชายไว้เพียงลำพัง ทั้งที่รู้ว่าเขาช่วยล่อทหารไปอีกทาง เพื่อให้พวกเราหลบหนีน่ะหรือ" เจินลี่หลัวเถียงอย่างไม่ยอม
ฉินจื่อเหลียนคิดตามคำพูดของสตรีตรงหน้า เขารู้สึกว่านางพูดถูก ความผูกพันระหว่างคนทั้งสองคือพี่น้องร่วมสายเลือด อีกทั้งพวกเขายังมีกันแค่
