"ลี่หลัว! ลี่หลัว! ตื่นเถอะ พวกเราต้องเร่งเดินทางต่อแล้ว" เสียงเรียกของฉินจื่อเหลียน ทำให้สาวงามที่กำลังหลับใหลค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น นางเห็นทัศนวิสัยรอบตัวไม่ชัดนัก เพราะทุกอย่างยังคงถูกกลืนกินด้วยความมืด มีเพียงแสงจากกองไฟที่กำลังจะมอดดับให้แสงริบหรี่ พอมองเห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ ตัว
"อาฮุ่ยมาหรือยัง" หญิงสาวถามอย่างมีความหวัง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อฉินจื่อเหลียนส่ายหน้าให้คำตอบ
"เรารอต่อไปไม่ได้แล้ว ตลอดทั้งคืนพวกทหารคงตามหาเราไม่หยุด ถ้าเราไม่รีบเดินทางต่อ พวกมันต้องตามมาจนทันแน่" ฉินจื่อเหลียนพูดต่อ หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นไปล้างหน้าที่ลำธาร
ก่อนจะปลุกเจินลี่หลัว ฉินจื่อเหลียนได้เตรียมทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว ตลอดทั้งคืนเขาได้งีบหลับเพียงไม่นาน เพราะต้องคอยเฝ้ายามดูแลเจินลี่หลัวให้ได้นอนหลับอย่างสบาย ก่อนจะปลุกนางขึ้นมาเขาก็ออกไปเดินหากระบอกไม้ไผ่สำหรับใส่น้ำ และเก็บผลไม้ป่ามาไ
