นางฟ้าลวงรัก

ตอนที่ 2 ของตายที่เคยโยนทิ้ง (1)

“คุณวิน คุณวินอยู่ไหนคะ ข้าวหอมเพิ่งฝึกทำขนมอบกรอบสูตรใหม่ ช่วยชิมให้หน่อยสิคะ”

เจ้าของเสียงหวานร้องบอกเจื้อยแจ้วขณะถือจานขนมออกมาจากห้องครัว บนกายยังมีผ้ากันเปื้อนสีขาวสวมใส่

เรียกหลายครั้งชักจะหงุดหงิด ชวินทร์เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ชอบหายอยู่เรื่อย บางวันเรียกจนเมื่อยปากเขาก็ไม่โผล่หน้าออกมา ไม่เหมือนช่วงแรกที่คบกัน ฐานิดาทำหน้าบึ้งตึง วางจานขนมไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก กวาดสายตามองหาเขารอบห้องนั่งเล่น

“คุณวิน ถ้าไม่ยอมออกมาข้าวหอมจะโกรธจริงๆ นะคะ”

ฐานิดาจำต้องเล่นบทโหด เอ่ยเสียงเข้ม พ่อคนหล่อถึงยอมก้าวเท้าเร็วๆ ออกจากหลังผ้าม่านพร้อมกับผู้ติดตามจอมซนอย่างน้องเกว พยายามตีเนียน ทำหน้าเอ๋อ ตาใส ส่งยิ้มมาให้แต่ไกล รุดกายเข้ามาประจบประแจงหล่อน

“มาแล้วจ้ะที่รักจ๋า เอ่อ... พี่มีเหตุผลนะ อย่าโกรธ ที่มาช้าก็เพราะเล่นเกมล่องหนกับน้องเกว แบบให้ทำตัวล่องหน ถ้าใครขยับหรือส่งเสียงก่อนคนนั้นแพ้น่ะจ้ะ ทีนี้พี่ขยับตัวก่อน ก็เลยแพ้น้องเกว ฮ่าๆ”

หัวเราะแห้งๆ ยกหลังมือขึ้นเกาท้ายทอย แทบหุบรอยยิ้มไม่ทันเมื่อว่าที่คู่หมั้นสุดสวยไม่ยอมยิ้มหรือหัวเราะตามเลยสักนิด แฉลบสายตาไปหาน้องเกวตั้งใจให้ช่วย แต่เด็กแสบกลับปีนโซฟาไปนั่งกินขนมหน้าตาเฉย ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ แบบนี้เขาไม่ถูกเมียโกรธแย่เหรอ

“ข้าวหอม...” นิ้วชี้สองข้างจิ้มลงหัวไหล่เล็กเบาๆ สลับกันไปมา ออดอ้อน ไม่อยากถูกโกรธ ไม่อยากให้หล่อนทำสีหน้าแบบนี้ใส่ตนเอง

“ไม่อยากกินขนมฝีมือข้าวหอมก็บอกมาเถอะ ต่อไปข้าวหอมจะไม่ทำให้กินอีกแล้วก็ได้” สะบัดแขนไล่ หมุนกายไปนั่งบนโซฟาข้างน้องเกวพลางถอดเสื้อกันเปื้อนออกวางบนหน้าขา ชวนหลานสาวคุย

“อร่อยไหมคะ” เด็กหญิงหยิบขนมสองไม้สองมือ เคี้ยวตุ้ยๆ เต็มปาก น่ารักน่าเอ็นดูที่สุดเลย เพราะขนมยังเต็มปากน้องเกวจึงพยักหน้าแทนคำตอบ ฐานิดามีความสุขมากจุ๊บแก้มหนูน้อยไปหนึ่งที “เดี๋ยวพรุ่งนี้อาทำให้กินอีกนะคะ น้องเกวกินเยอะๆ เลยนะ จะได้โตเร็วๆ นะคะ”

“ค่ะ อาข้าวหอม”

เด็กหญิงเกวลินว่านอนสอนง่าย อุณหภูมิในห้องนั่งเล่นเย็นสบาย ไม่ร้อนเหมือนข้างนอก น้องเกวกินขนมดูการ์ตูนอย่างมีความสุข หัวเราะคิกๆ ตามหลัง มองอาวินตามไปง้ออาข้าวหอม ทุกวันอาทิตย์ชวินทร์กับธนาตย์จะกลับมาบ้านใหญ่เป็นประจำ ธนาตย์พาลูกพาภรรยามาด้วย

ส่วนชวินทร์ก็พาว่าที่คู่หมั้นมา เขากับฐานิดาเพิ่งเปิดตัวคบกันได้ไม่กี่เดือนหลังจากอาศัยอยู่ด้วยกัน และดูใจกันมานานหลายปี เขาไม่เคยเบื่อหล่อน ไม่เคยต้องการทำให้หล่อนน้อยใจ แต่ก็คุยกันหลายครั้งแล้วเรื่องขนมหวานว่าเขาขอไม่กิน อายุมากขึ้นทุกวัน ถ้าไม่ควบคุมอาหารจำพวกแป้งกับน้ำตาล มีหวังลงพุง อ้วนเป็นหมู ขืนเขาหมดหล่อแล้วเมียหนีไปมีแฟนใหม่ เขาไม่ร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆ เหรอ ฐานิดาเป็นคนสวย เก่ง น่ารัก แถมคุณตาของหล่อนยังรวยมาก

คิดดูเองเถอะว่าสวีตหวานทั้งชีวิตจริงทั้งในโลกอินเทอร์เน็ต แต่พอห่างหูห่างตานิดเดียวก็มีผู้ชายตามมาจีบ มาขอเบอร์ ขอไลน์ แล้วผู้ชายพวกนั้นธรรมดาซะที่ไหน ลูกนักธุรกิจ ผู้รากมากดี คนมีเงินมีฐานะร่ำรวยทั้งนั้น ธรรมดาลงมาหน่อยก็หน้าที่การงานดี เงินเดือนเฉียดแสน หึหึ! ดังนั้นเขาจะต้องรักษารูปร่าง หน้าตา ให้ดูดีแบบนี้ต่อไปสักห้าสิบปี!

เท้ายาววิ่งตามไปรวบเอวคอดเล็ก ดึงร่างหล่อนกลับมากอดกลางบ้านไม่กลัวใครผ่านมาเห็น ปากเล็กจิ้มลิ้มยื่นออกเล็กน้อย งอนหนัก สะบัดปลายคางหนี อดใจไม่ไหวก็ถูกเขาใช้นิ้วแตะปลายคางสวยให้เชิดขึ้นมารับจูบ ยัง... ยังจะสะบัดหางเสียงงอนๆ ใส่อีก เขาก็จูบอีก

“อืม... พอแล้วค่ะ เดี๋ยวมีคนผ่านมาเห็นเข้า” พูดออกไปอย่างนั้นเหมือนจะดูดี แต่เปล่าเลย ไม่ใช่ ปลายนิ้วฐานิดากรีดไปมาบนเสื้อโปโลสีขาวก่อนจะขยุ้มคอเสื้อเขาให้โน้มใบหน้าลงมาตะโบมจูบหล่อนอีกครั้ง

“อย่าขยันทำตัวน่ารักนักสิ แค่นี้พี่ก็หลงรักหัวปักหัวปำจะแย่” ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ น้ำเสียงแหบพร่าข้างหูหญิงคนรัก เลื่อนสายตาสื่อความหมายมาสบประสานกับแม่สาวสวย หล่อนเฉไฉปรายสายตามองไปทางอื่น อมยิ้มมุมปาก เมียเขาน่ารักปนเซ็กซี่ เห็นอย่างนั้นชวินทร์ก็ยิ่งคลั่ง สอดสองมือใหญ่เข้าไปรวบเอวคอดเล็กมากอดแน่น แนบริมฝีปากฝังลงแก้มนุ่มหลายต่อหลายครั้ง จุ๊บซ้ายสองที ขวาสองทีจนฉ่ำปอด

“ไม่รู้ทำไมถึงรักข้าวหอมมากขึ้นทุกวัน” รักมากจริงๆ ไม่ใช่แค่ลมปากที่พูดเพื่อให้หญิงสาวตายใจ ชวินทร์แอบรักฐานิดามาเป็นเวลานานแต่ต้องอดทน อดกลั้น ไม่แสดงออกให้หล่อนรู้ เนื่องจากสถานะของตนเองนั้นเป็นผู้ปกครองจำเป็นของหล่อน เดิมที ฐานิดาเป็นน้องสาวของเพื่อนรุ่นน้อง ทว่าเพื่อนคนนั้นเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ชวินทร์สงสารเห็นว่าหล่อนไม่มีครอบครัวคนอื่นหลงเหลือ ก็เลยทำตัวเป็นป๋ากระเป๋าหนัก เสนอตัวเข้าไปช่วยเหลือเรื่องที่อยู่อาศัย การเรียน และการเงิน

ผ่านมากี่ปีกี่เดือนกี่วันก็ไม่รู้ที่เขาเผลอใจแอบรักหล่อนหมดใจ ถ้าหากพี่ชายกับน้องขายไม่ข่มขู่เอาไว้ อย่าหวังเลยว่าฐานิดาจะมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยจากเสือร้ายอย่างเขาจนกระทั่งหล่อนเรียนจบปริญญาตรี แต่ก็ดีแล้วแหละ นั่นถือเป็นการพิสูจน์ตัวอย่างหนึ่งว่าเขารักหล่อนมากจริงๆ รักมากที่สุดในชีวิต รักหมดใจจนสามารถมองผ่านผู้หญิงสวยนับร้อยที่เข้ามาในชีวิต และตั้งมั่นรอคอยหล่อนแต่เพียงผู้เดียว

อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงกำหนดหมั้นหมาย คุณตาของหล่อน ‘ท่านบุรินทร์ ทศวรรณ’ ชายชราหัวการค้าซึ่งเป็นนักธุรกิจมือฉกาจ ท่านเป็นคนหาฤกษ์งามยามดีมาให้ ในความคิดเขามันนานเกินไปใจจริงอยากหมั้นเช้าแต่งเย็นพรุ่งนี้เลย แต่ก็นะ เป็นไปได้ซะที่ไหนกัน คงต้องตามใจผู้ใหญ่ฝ่ายหล่อน ชวินทร์ดีใจที่ไม่มีอุปสรรค์ใดๆ คุณตาหล่อนก็ดูเหมือนจะชอบเขา ชอบคนในตระกูลของเขามาก จึงปราศจากสิ่งกังวลใดๆ

“ข้าวหอมเองก็รักคุณวินเหมือนกันนะคะ รักมากที่สุดเลย อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

“โอ๋... พูดแค่นี้ทำไมต้องน้ำตาคลอ” หัวเราะเสียงสดใส เอ็นดูแฟนเด็ก ขี้แยจังเลยแม่คุณ ชวินทร์รวบร่างเล็กเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม กดศีรษะหล่อนแนบลงกลางอกกว้าง ยกมือขึ้นลูบไล้เส้นผมสลวยแผ่วเบา

“ก็ข้าวหอมรักคุณวินจริงๆ นี่นา” อุบอิบเถียงเบาๆ ตวัดสองแขนขึ้นกอดเขากลับบ้าง คุณวินตัวโต กอดทีไรก็อบอุ่นไปทั้งหัวใจ มีความสุขที่สุดเลย เช้า สาย บ่าย เย็น ไม่ว่าจะวันไหนๆ ก็อยากกอดเขาแบบนี้อีก

................

ข้าวหอมคุณวิน ติดตามฉบับแยกได้ในเรื่อง นางฟ้าร่ายรัก

มีลงในเว็บนี้นะคะ ตามอ่านได้

หรือติดตามผลงานอื่นๆ ของนักเขียนได้ที่ เพจ คณานางค์ นิยายทุกเรื่องอัปในเด็กดี/รี้ดอะไรท์เป็นหลัก

ไม่ได้ลงในดรีมครบทุกเรื่องนะคะ