Pream Part
.
ฉันค่อย ๆ เดินเข้าบ้านที่คุ้นเคย ขาฉันสั่นเล็กน้อยจนต้องหยุดพัก แต่ก็พยายามที่จะก้าวต่ออย่างมั่นคง บ้านที่ไม่ได้กลับมาแค่เดือนกว่ามีสภาพไม่ต่างกับครั้งสุดท้ายที่ฉันเดินจากมาเท่าไหร่ แต่ในความรู้สึกมันเหมือนว่าฉันไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่เนิ่นนาน อาจจะเป็นเพราะ...ฉันจากไปโดยที่มีความผิดติดตัวละมั้ง... ฉันหนีไป โดยที่ทิ้งความจริงไว้เบื้องหลังอย่างคนขี้ขลาด
แต่สุดท้ายฉันก็ได้เรียนรู้แล้วว่าไม่มีใครที่จะหนีความผิดที่ก่อไว้ได้ตลอดไป ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าบ้าน...
“คุณพรีม...”
“แม่เพียร”
คนแรกที่ฉันเจอคือแม่เพียร แม่เพียรยืนมองฉันอย่างไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี ฉันเองก็ทำตัวไม่ถูก อยากจะเดินเข้าไปออดอ้อนเหมือนที่เคยทำแต่ก็ไม่กล้าพอ แม่เพียรยืนจ้องฉันแบบนั้นจนดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางทั้งสองข้างเอ่อไปด้วยน้ำตา
“แม่เพียรขา” ฉันตัดสินใจเอ่ยเรียกแม่เพียรเหมือนตอนที
