Chapter 2 - มอง
969 Words
Chapter 2 – มอง
" แกไปทำงานต่อเลยมั้ย "
ขณะที่ฉันและเพื่อนกำลังเดินไปยังลานจอดรถหลังจากที่พี่ๆ ปล่อยปีหนึ่งกลับแล้ว ลลิก็หันมาถามฉันที่ยังเกร็งๆ อยู่ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็พี่ฮาร์ทน่ะสิ ตั้งแต่ที่เขาหันมาจ้องฉันตอนนั้น ฉันก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาตลอดเลย ไม่รู้ว่ามองอะไรนักหนา
" อื้ม " ฉันหันไปพยักหน้าให้เพื่อนแบบอึนๆ
" เป็นอะไรหรือเปล่า " ลลิขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น คงเพราะเห็นฉันไม่เป็นตัวเองล่ะมั้ง ขนาดฉันยังรู้สึกเลยว่าตัวเองแปลกไป
" เปล่า " ฉันส่ายหน้าให้เพื่อนไป ซึ่งทั้งสองคนไม่เชื่อหรอก แต่เพื่อนฉันไม่ใช่คนที่เซ้าซี้ จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
" เดี๋ยวฉันไปส่งก็แล้วกัน " พรีมพูดขึ้น เพราะฉันมีทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟใกล้หอ และคอนโดพรีมก็อยู่ใกล้ๆ เป็นทางผ่านพอดี
" ขอบใจน๊าาา " ฉันฉีกยิ้มแล้วเกาะแขนเพื่อนเดินไปอย่างเอาใจ ฉันไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก
และตัวฉันเองก็พอๆ เลิกคิดเรื่องพี่ฮาร์ทแล้วไปทำงานดีกว่าเวลา
DD Cafe
" พี่ดาว พี่จินสวัสดีค่ะ " ฉันเอ่ยทักทายเจ้าของร้านที่นั่งอยู่กับแฟนของเธอ ชื่อพี่จิน ร้านกาแฟที่ฉันทำเป็นร้านของพี่ดาวและพี่เดือน เป็นฝาแฝดกัน แต่พี่ดาวจะเข้ามาดูแลคนเดียว เพราะพี่เดือนไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันก็ไม่เคยเจอพี่เดือนหรอก รู้แค่ชื่อน่ะ
" เวลา " พี่ดาวหันมายิ้มให้ฉัน
" นาฬิกา "
" ไปเรียกน้องอะไรแบบนั้น " แล้วพอพี่จินเอ่ยทักฉันบ้างพี่ดาวก็หันไปพูดแล้วขมวดคิ้วใส่แฟนตัวเองทันที เพราะพี่จินชอบเรียกชื่อพวกฉันแปลกๆ ไป ไม่ใช่แต่ฉันนะ พนักงานทุกคนก็โดน
" ก็เหมือนกันมั้ย "
" ไม่เห็นจะเหมือนเลยค่ะ " ฉันเถียงขึ้นแล้วทำหน้ามุ่ยใส่พี่จินไป ด้วยความที่ฉันทำงานที่นี่มา 3 เดือน ตั้งแต่รู้ว่าสอบติดมหาลัย A ฉันก็มาสมัครงานที่นี่เลยทำให้สนิทกับพี่ๆ พอสมควร
" ทำไมวันนี้มาเร็ว " พี่ดาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วถามฉัน
" พี่เขาปล่อยเร็วค่ะ " ปกติฉันเริ่มงานตอน 6 โมงเย็น แต่วันนี้พี่ๆ ปล่อยตั้งแต่ 4 โมงเย็น ฉันจึงมาก่อนเวลาเกือบๆ ชั่วโมง
" อื้ม งั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะจ๊ะ " พอพี่ดาวบอกแล้วฉันเดินก็เข้าไปในห้องพนักงาน เอาของเก็บแล้วใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาช่วยพี่กวางและคนอื่นๆ ที่หน้าเค้าเตอร์ ซึ่งที่นี่จะทำงานเป็นกะกัน มีพนักงานประจำและเด็กพาทไทม์แบบฉัน
ฉันทำงาน 6 โมงเย็น เลิก 4 ทุ่ม และทำเสาร์-อาทิตย์ด้วย ถ้าถามว่าทำไมถึงทำงานน่ะเหรอ เพราะบ้านฉันไม่ได้รวยไง ฮ่าๆๆ ง่ายๆ เลย ฉันมีพี่ชาย มีกันอยู่ 2 คน เพราะแม่เสียตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ส่วนพ่อ... ฉันไม่ค่อยอยากจะพูดถึงสักเท่าไหร่เลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยรู้ก็แล้วนะ
" สวัสดีค่ะ รับอะ ระ รุ่นพี่ " ฉันทักทายลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน แต่พอเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องชะงักค้าง
นะ นี่มันพี่ว๊ากคณะของฉันนี่นา
" หื้มมม " พี่เขามองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วสงสัย
" สะ สวัสดีค่ะ " ฉันรีบยกมือไหว้ทันที เพราะกลัวว่าจะโดนทำโทษ
" ครับ อยู่คณะพี่เหรอเราอ่ะ " แต่คำถามต่อมาก็ทำให้ฉันชะงักเล็กน้อย ไม่แปลกหรอกที่เขาจะจำรุ่นน้องในคณะไม่ได้ ขนาดฉันยังจำชื่อเขาไม่ได้เลย จำได้แค่พี่พร้อมและพี่ฮาร์ทเท่านั้น
" ค่ะ "
" อ้าว เวลา " แล้วเสียงของคนที่เข้ามาใหม่ก็ทำให้ทั้งฉันและพี่ว๊ากหันไปมอง
" พี่พร้อม สวัสดีค่ะ " ฉันรีบทักทายและยกมือไหว้เขาทันที อ้อ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าพี่พร้อมที่เป็นหนึ่งในพี่ว๊ากคือพี่ชายของพรีม เพื่อนสนิทฉันเอง แต่ฉันไม่ได้สนิทกับพี่เขานะ แค่รู้จักเฉยๆ
แต่แล้ว ที่ทำให้ฉันเกร็งขึ้นกว่าเดิมอีกคือคนที่ตามหลังพี่พร้อมเข้ามาคือพี่ว๊ากอีก 3 คน มากันทั้งแก๊งค์เลยเหรอเนี่ย
" ครับ "
" มึงรู้จัก?? " พี่ว๊ากคนแรกถามขึ้นแล้วมองฉันสลับกับพี่พร้อม
" นี่เพื่อนพรีม แล้วก็เรียนคณะเราด้วย "
" อ๋อ "
จากนั้นพี่ๆ ก็สั่งเครื่องดื่มที่ต้องการแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากเค้าเตอร์เท่าไหร่ นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเกร็งมากๆ ไม่ใช่เพราะกลัวพี่ๆ นะ แต่เพราะสายตาของพี่ฮาร์ทที่มองมาต่างหากเล่า
" เวลา " เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้ง
" ห๊ะ วะ ว่าไงริว " ริว หนึ่งในเด็กพาทไทม์ในร้าน รุ่นเดียวกันกับฉันแต่เรียนวิศวะนั่นเองที่เข้ามาทัก
" เป็นอะไรหรือเปล่า " ริวมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
" ไม่เป็นไร เราแค่เหม่อนิดหน่อย ไปทำงานเถอะ " ฉันรีบปฏิเสธแล้วฉีกยิ้มให้เพื่อนไป เพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง
ริวมองหน้าฉันอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเก็บโต๊ะช่วยคนอื่น ฉันหันกลับมารอรับออเดอร์ต่อ แต่รู้สึกว่าตอนนี้บรรยากาศรอบตัวมันเย็นแปลกๆ แล้วพอฉันฉันหันไปมองรอบๆ ก็สบเข้ากับสายตาดุๆ ของพี่ฮาร์ทที่จ้องมาที่เขม็ง มันดุมากจนฉันต้องก้มหน้างุดอย่างกลัวๆ
ฮืออออออ
- Writer
