หานรั่วหลานรีบพลิกกายออกห่างจากเขาด้วยความตกใจ เฉินหลิวหยางเอง ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าของเขาเห่อร้อน ลามไปจนถึงใบหู
"หม่อมฉันจะไปตรวจดูว่าแม่ครัวเตรียมสำรับอาหารอะไรในเช้านี้"
หลังจากที่พวกเขาจัดการตนเองเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ได้มาร่วมรับสำรับด้วยกัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ทำให้ทั้งคู่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย บรรยากาศตอนนี้จึงดูน่าอึดอัดอย่างแปลกประหลาด ในขณะที่หานรั่วหลานกำลังคีบอาหารเข้าปาก ทันใดนั้นนางก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหู เสียงแหบแห้งของชายชราเอ่ยออกมาเสียงดัง คล้ายกับเขากำลังรู้สึกไม่พอใจ อะไรบางอย่าง
"เจ้าศิษย์อกตัญญูทั้งๆ ที่เจ้ามีสุราเลิศรส และอาหารสุดแสนวิเศษเหล่านี้แต่กลับไม่เคยจะมอบให้อาจารย์ผู้นี้เลยสักครั้ง เจ้านี่มันช่างไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย"
"โอ๊ย…!!! นี่ตาแก่ ท่านเป็นบ้าอันใดกันแต่เช้าเนี่ย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะข้าเจ็บ"
"อย่างเจ้าจะรู้สึกเจ็บเป็นด้วยหรื
