ขออภัย!ข้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นขยะไร้ค่า

การตั้งครรภ์ของชายารอง

"หม่อมฉันรับปากว่าจะกลับไป แต่มันคงไม่ใช่ตอนนี้ เอาไว้หม่อมฉันจัดการธุระของตนเองแล้วเสร็จเสียก่อนถึงจะกลับไป"

"ข้าไม่ได้ขอร้อง แต่สั่งให้เจ้ากลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้"

หานรั่วหลานรู้สึก คล้ายกับถูกคุกคาม นางจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง "ทำไมถึงอยากให้หม่อมฉันกลับไปนัก อยากจับตาดูหม่อมฉันขนาดนั้นเลยหรือ ผ่านมาร่วมเดือนพระองค์ถึงพึ่งตระหนักว่าอยากจะให้หม่อมฉันกลับไป เพราะแท้จริงแล้วไม่สามารถสืบเรื่องราวเกี่ยวกับหม่อมฉันได้ จึงรู้สึกว่านำหม่อมฉันไปไว้ใกล้ตัว ย่อมดีกว่าให้อยู่ไกลตา แท้ที่จริงแล้วพระองค์กำลังสงสัยว่าหม่อมฉันมีดีอันใด ป๋อเหวิน ท่านกำลังคิดเช่นไรข้าย่อมรู้ดีเป็นที่สุด"

จากมือที่คอยผลักไส เลื่อนขึ้นไปโอบรอบคอเขาให้น้อมลงมาใกล้ใบหน้าของนางมากขึ้น "ที่หม่อมฉันวางใจให้พระองค์อยู่กับหานเฟิงอี้ เพราะรู้ดีว่าพระองค์ชิงชังสตรีเช่นนางมากที่สุด กับสตรีที่พระองค์ชิงชังแล้ว ย่อมไม่คิดจะแตะต้องนางเป็นอันขาด ขอเพียงอย่าให้เหตุการณ์ซ้ำรอย หม่อมฉันย่อมต้องให้อภัยพระองค์ได้แน่ อีกอย่างหม่อมฉันจะต้องสืบรู้ให้ได้ ว่าเรื่องราวของพระองค์และนางในคืนนั้นเป็นเช่นไรกันแน่…ตอนนี้อารมณ์ของหม่อมฉันถือว่าเย็นลงมากแล้ว จึงมีข้อสงสัยบางอย่าง งั้นหม่อมฉันก็ขอถามพระองค์เลยแล้วกัน"

เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองมายังตนอย่างคาดคั้นเฉินหลิวหยางจึงเปลี่ยนสีหน้า

"อะไร"

"หากพระองค์ยอมเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้หม่อมฉันฟัง หม่อมฉันอาจจะยอมเปลี่ยนใจ กลับไปกับพระองค์แต่โดยดีก็ได้ อย่างที่พระองค์ได้ตรัสไปก่อนหน้านี้ หากพวกเรายังใช้ชีวิตอยู่ห่างกัน แล้วพระองค์จะสามารถรู้จักหม่อมฉัน ให้มากขึ้นได้อย่างไรใช่หรือไม่เพคะ"

หานรั่วหลานรู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก ที่ไม่สามารถจดจำสิ่งใดได้ และบุรุษเช่นเฉินหลิวหยาง จะต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้รู้ให้ได้ว่า ที่ผ่านมา เขารู้สึกเช่นไรกับนาง

"คืนนั้นพระองค์ดื่มสุราอะไรหรือ"

"สุราเหมาไถ"

"ดื่มเยอะหรือไม่"

"ก็เยอะพอสมควร ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับตำหนักไปได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่าขณะที่นอนอยู่ก็เห็นดวงหน้าของเจ้า"

หานรั่วหลานฟังมาถึงตรงนี้ก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว นางจึงได้เริ่มซักถามในสิ่งที่ตนเองสงสัยอีกครั้ง "หลังจากเห็นดวงหน้าหม่อมฉันแล้ว พระองค์ก็เข้าใจว่านางคือหม่อมฉัน จึงได้ร่วมเตียงกับนาง แล้วหลังจากนั้นพระองค์จดจำได้หรือไม่ว่าในตอนนั้นร่วมรักกับนางเช่นไร"

"หานรั่วหลาน…!!!"

เฉินหลิวหยางมิคาดคิดว่านางจะกล้าถามคำถามนี้ เขาถึงกับชักสีหน้า "ตกใจเช่นนี้เพราะจำไม่ได้ใช่หรือไม่"

หานรั่วหลานไม่นำพากับการเปลี่ยนสีหน้าของเขา อีกฝ่ายเห็นท่าทีจริงจังของนาง เขาจึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา "จำไม่ได้อย่างที่เจ้าว่าจริงๆ นั่นแหละ"

ถึงตรงนี้หานรั่วหลานจึงยกยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มครั้งนี้สว่างไสว จนอ๋องหนุ่มที่ทอดมองนางอยู่ถึงกับจ้องมองนางตาค้าง

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…งั้นหม่อมฉันยอมกลับกับพระองค์ก็ได้"

การเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วของนาง ทำให้เฉินหลิวหยางรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแค่นางยกยิ้มจนถึงดวงตา แต่หญิงสาวยังเดินมาคล้องแขนของเขาด้วยท่าทีสนิทสนมอีกด้วย ชายหนุ่มมองแขนที่ถูกคล้องเอาไว้ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "ง่ายดายถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

"เพคะ"

"เหตุใดถึงได้เปลี่ยนใจ"

"พระองค์อยากทราบจริงๆ หรือเพคะ"

เห็นเขาพยักหน้า หานรั่วหลานจึงได้กล่าวว่า "งั้นพระองค์ช่วยทำตามที่หม่อมฉันขอจะได้หรือไม่"

หญิงสาวมีดวงตาที่เปล่งประกาย นางยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

ร่างของหานเฟิงอี้ ที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ภายในตำหนักของนางแม้แต่นางกำนัลข้างกายหรือแม่นมหม่าเองก็ไม่อาจรับรู้ว่านายของพวกตนเป็นเช่นใดในตอนนี้ เพราะพวกนางมิได้รับอนุญาตให้เข้ามาภายในห้อง

"ข้าทำให้นางสลบแล้ว เจ้าต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่"

นางไม่ตอบ แต่กลับมองไปที่มุมหนึ่ง ร่างของชายชราที่มีหนวดเคราสีขาว ผมขาวโพลนไปทั่วศีรษะ กำลังเดินเข้ามา ด้วยท่าทีที่ดูเหนื่อยใจอย่างยิ่ง

"ข้ามาที่เมืองนี้ตั้งหลายวันแล้ว แต่เจ้ากลับไม่โผล่หัวมาหาข้าแม้นสักครั้ง พอมีเรื่องอยากให้ข้าช่วย กลับไปเรียกตัวข้ามา อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหน"

"โธ่ท่านอาจารย์ ช่วงนี้ข้ามีธุระติดพันมากมายเอาไว้ข้าจะมอบสุราชั้นดี และอาหารเลิศรสที่รับรองว่าท่านไม่เคยได้ลิ้มลองจากที่ใดเลย เสร็จจากธุระครั้งนี้ เราไปร่ำสุรากัน ตามประสาศิษย์อาจารย์เลยดีหรือไม่"

หานรั่วหลานรีบเดินไปคล้องแขนของอีกฝ่าย ด้วยท่าทีประจบเอาใจ นางยกขวดสุราที่มีรูปร่างแปลกตาขึ้นมา ก่อนที่จะใช้ บางสิ่งแทงเข้าไปตรง แท่งไม้ที่อุดรูของมันอยู่แล้วจึงค่อยๆ ดึง มันออกมาพร้อมกับแท่งเหล็กนั้น

"กลิ่นหอมหรือไม่"

ชายชราเพียงได้กลิ่นหอมของมัน ก็ถึงกับมีดวงตาพราวระยับ เขายกมือขึ้นหมายที่จะคว้าขวดสุราจากมือของนาง หานรั่วหลานว่องไวกว่า นางเอี้ยวตัวหลบ และนำขวดสุราสีดำไปไว้ด้านหลังของตนเอง

"หากท่านอยากได้ ต้องตรวจอาการของสตรีผู้นั้นให้ข้าก่อน"

ชายชรามองนางอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมเดินไปที่ร่างของหานเฟิงอี้แต่โดยดี ชายชราพิจารณาตรวจอาการของ นางอยู่ครู่หนึ่งก็บอกว่า "เจ้าจะให้ข้าตรวจร่างกายของนางทำไมกัน สตรีผู้นี้หาได้มีอาการผิดปกติอันใด ร่างกายของนางแข็งแรงดี อีกทั้งนางยังมีปราณธาตุถึงสองสาย จึงยิ่งเสริมให้ร่างกายของนางแข็งแกร่ง"

"ข้าอยากให้ท่านตรวจดูครรภ์ของนางต่างหาก"

ชายชราเลิกคิ้วขึ้น "ผู้ใดตั้งครรภ์ สตรีผู้นี้ชีพจรปกติ นางไม่ได้ตั้งครรภ์อย่างแน่นอน"

"งั้นหรือ" หานรั่วหลานพยักหน้า ท่าทีของนางคล้ายกับไม่ได้รู้สึกแปลกใจในคำตอบเท่าใดนัก

"หมายความว่าเช่นไร" เฉินหลิวหยางเดินมาคว้าแขนของนางเอาไว้ หญิงสาวจึงหันไปเผชิญหน้ากับเขา นางยักไหล่ท่าทีไม่ยี่หระ "ก็ตามนั้น"

คำตอบสั้นๆ ของนางทำให้เขาต้องการคำอธิบายมากยิ่งขึ้น จึงได้ ออกแรงที่กำชับข้อมือของนางให้แน่นขึ้น

"ก็นางไม่ได้ตั้งครรภ์"

"เจ้ารู้อยู่แล้วว่านางไม่ได้ตั้งครรภ์ เพราะอะไร"

แต่ก่อนที่หานรั่วหลานจะได้อธิบาย ชายชราก็ได้เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน "นี่นะหรือบุรุษโง่เขลาสามีเจ้า"

เฉินหลิวหยางถึงกับคิ้วกระตุก หานรั่วหลานจึง ถือโอกาสสะบัดข้อแขนที่ถูกเขากำชับเอาไว้จนหลุด นางรีบเดินไปอยู่ข้างกายของชายชรา พร้อมทั้งเอ่ยบอกเขาว่า "อาจารย์ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้น ถึงเขาจะโง่เขลาไปเสียหน่อย แต่เขาก็รักข้าด้วยใจจริง"

ชายชราส่งเสียงขึ้นจมูก เขาทอดมองเฉินหลิวหยางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วกล่าวออกมาอย่างมีอารมณ์ว่า "แค่เพียงปกป้องสตรีที่ตนเองบอกว่ารักจากผู้เป็นมารดายังทำไม่ได้ เจ้าเด็กโง่ข้าว่าเจ้ารีบๆ หย่ากับเขาไปเสียให้สิ้นเรื่อง บุรุษเช่นนี้มิควรฝากชีวิตเอาไว้ด้วยหรอก"

"อาจารย์ท่านพูดนะมันง่าย ท่านดูดวงหน้าที่สลักเสลาราวหยกของเขาให้ดี ข้าจะหาสามีเช่นนี้ได้จากที่ไหน อีกอย่างท่านอย่าลืมว่าศิษย์ของท่านเป็นเพียงขยะที่ไร้ซึ่งปราณธาตุ ข้าได้เขามาถือว่าโชคหล่นทับต่างหาก"

"ก็แค่บุรุษโง่เขลาผู้หนึ่ง"

คราวนี้เฉินหลิวหยางกระตุกไปทั้งดวงหน้า เขายังยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่สองคนนี่ ทำเหมือนกับว่า เรื่องราวที่พวกเขาสนทนากันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับตนเลยเสียอย่างนั้น แต่เมื่อคิดได้ว่าความสงสัยของตนเองยังไม่ได้รับความกระจ่าง จึงได้เลือกที่จะกล่าวถามนางอีกครั้ง

"หานรั่วหลานท่าทีของเจ้าก่อนหน้านี้ คล้ายกับเจ้ารู้ว่าน้องสาวของเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ "

"เอาไว้หม่อมฉันจะอธิบายให้กับท่านอ๋องทราบในภายหลังตอนนี้หม่อมฉันว่าพวกเรา รีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถิด ป่านนี้คนของนางคงจะเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมนางถึงได้เงียบไป

เฉินหลิวหยางพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย เขาทอดมองแผ่นหลังบอบบางของ สตรีที่ได้ขึ้นชื่อว่าไร้ปราณธาตุ แต่เหตุใดนางถึงได้มีวิชาตัวเบาที่ล้ำเลิศ เพียงชั่วครู่นางก็พาร่างของตนเองหายวับไปในความมืดเสียแล้ว

เมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้งชายชราหนวดขาวผู้นั้นก็หายตัวไปเช่นกัน เฉินหลิวหยางจึงได้พาร่างของตนเองตามทั้งคู่ออกไป

กลิ่นหอมของอาหารและยังหน้าตาที่ไม่ธรรมดาวางเรียงรายยังเบื้องหน้า และยังขวดสุราหน้าตาแปลกประหลาด ชวนให้ชายชราหนวดขาวรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เขายกตะเกียบหมายจะลิ้มลองรสชาติอาหาร แต่ถูกตะเกียบของหานรั่วหลานขวางเอาไว้

"หยุดเลย นั่นมันเป็นอาหารของท่านอ๋อง เขาไม่สามารถทานอาหารรสเผ็ดร้อนได้เหมือนกับท่านอาจารย์ตรงนั้นคือหม้อไฟหม่าล่า ซี่โครงหมูตุ๋น กุ้งผัดซอส ปลาเก๋าหยกนึ่งซีอิ๊ว ข้าได้เพิ่มความเผ็ดร้อนให้กับท่านเป็นพิเศษ และยังมีหมูสามชั้นผัดขิงด้วย กลับแกล้มสูตรพิเศษที่ข้าคิดค้นขึ้นเอง รับรองว่าเลิศรสไม่มีที่ใดเทียบ"

"ขี้โม้เสียจริง อย่างเจ้านะหรือจะคิดอะไรดีๆ เช่นนี้ได้"

นางไม่ได้สนใจถ้อยคำดูถูกของผู้เป็นอาจารย์ แต่หันไปแนะนำอาหารที่นางได้เตรียมไว้ให้กับเฉินหลิวหยางอย่างกระตือรือร้น "ข้ารู้ว่าท่านชอบทานอาหารรสจืด จึงได้สั่งให้คนเตรียมไว้ให้ท่านแล้ว"

กลิ่นอาหารพร้อมกับหน้าตาที่ดูน่าลิ้มลอง ทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างเสียอาการ เมื่อเห็นว่าหานรั่วหลานกำลังจ้องมองตนเองอยู่ จึงได้รีบกลับมามีท่าทีสุขุมตามเดิม แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือทุกจานตรงหน้าคือของโปรดของเขาแทบทั้งสิ้น 'นางรู้ใจเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ'

"นี่นางหนูขวดสีดำนั่นคืออันใด ข้าบอกให้เจ้าเตรียมสุราเลิศรสให้มิใช่หรือ"

หานรั่วหลานกลอกตาหลายตลบ 'ตาแก่นี่ทุกทีสินา'

"เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นอารมณ์เสียเลย สามีหน้าโง่ของเจ้าไม่ได้รู้สึกซึ้งใจกับการกระทำเล็กน้อยแค่นี่ของเจ้าหรอก เอาเวลาไปจัดเตรียมสุรารสเลิศที่เจ้าว่าให้ข้าจะดีกว่า ตาแก่ผู้นี้ต่างหากที่ล้วนแล้วแต่ซาบซึ้งทุกการกระทำของเจ้า เอาไว้ข้าจะมอบของดีให้เจ้าสักหลายชิ้นหน่อยดีหรือไม่"

"ท่านกล่าวแล้วนะ ห้ามคืนคำโดยเด็ดขาด"

หานรั่วหลานมีท่าทีกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ยาของตาเฒ่านี่ล้วนเป็นที่ต้องการของผู้มีอำนาจ ยาหนึ่งเม็ดของเขามีค่ามหาศาลถึงขนาดเลี้ยงกองทัพนับแสนได้ถึงหนึ่งปี

.............................