คาบแรกเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ครูสั่งงานแล้วก็ออกไปเพราะมีประชุม เป็นโอกาสของฉันล่ะที่จะได้นอน สองชั่วโมงก็ยังดี แต่...
โอ๊ย!!! ฉันจะหลับลงได้ยังไงเนี่ย ในเมื่อเสียงดังอย่างกับตลาดสดตอนเช้า
ฉันฟุบลงกับโต๊ะแล้วก็ก้มๆ เงยๆ อยู่หลายรอบอย่างหงุดหงิด
ง่วง! แต่นอนไม่ได้ ฮือๆๆๆ
"เป็นอะไร ก้มๆ เงยๆ อยู่นั่นแหละ"
คีตะก็คงจะรำคาญฉันเหมือนกัน หันมาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ฉันง่วงนอน แต่นอนไม่ได้เพราะเสียงมันดังเกินไป"
ฉันตอบเสียงอ่อน อยากจะร้องไห้จริงๆ เพราะมันทรมานจริงๆ นะ ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
เพราะนายคนเดียวเลย คีตะ!
"แล้วกลางคืนไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน คงจะดูซีรีส์ไร้สาระพวกนั้นล่ะสิ"
เพราะนายนั่นแหละโว้ย!
"ไม่ใช่ซะหน่อย"
ฉันพึมพำคนเดียวเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกรอบ แต่แล้ว...
"เฮ้ย! เงียบๆ หน่อยโว้ย"
คีตะตวาดเสียงดังพร้อมทั้งทุบโต๊ะดังโครม และก็ได้ผลเมื่อเสียงเจี๊ยวจ๊าวจอแจราวกับนกแต
