Ada adımlarını evine doğru atarken kalbinin gürültüsü dışarıya vuruyordu. Ailesini deli gibi özlemişti ve şuan burada olduğuna gram inanamıyordu kız. Derin bir iç çekti içine ve bahçenin demir kapısından içeriye girdi. Şuan gece yarısını geçmişti saat ve neredeyse sabah olmak üzereydi ama kimin umurunda? Az sonra o zili çalacak ve annesine sıkı sıkı sarılacaktı.
Ada evin çelik kapısının önünde durunca art arda zile bastı. Bu sırada onu uzaktan, arabasının içinden izleyen Oktay kızın heyrcanının farkında ve gülümsüyordu.
Ada bir kaç kere daha uzun uzun zile bastı ve ardından adım sesleri duyuldu kapının ardından. Annesinin ev telriğinin sesleriydi bu, nerede duysa tanırdı Ada. Az yememişti o terliği. "Dur ben bakayım," Diyen babasının sesi kulağına çalındı kızın ve dudaklarını heyecan ile
