ปล่อยรัก

บทที่3

"เหมคะ ที่โรงแรมของพี่มีเด็กมาเข้ารับฝึกงานเต็มแล้วหรือยังคะ"มิ่งขวัญหันไปถามสามีที่กำลังนั่งรับประทานอยู่ตรงหัวโต๊ะ ชายหนุ่มผู้มีรูปหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมามองภรรยาสลับกับน้องสาวของเธอก่อนจะรีบวางช้อนเลื่อนมือไปกุมฝ่ามือเล็กของเมียรักสายตาแสดงถึงความรักเป็นห่วงเป็นใยไม่มีเปลี่ยนแปลง

"เดี๋ยวพี่จะให้เลขาเช็กดูก่อนนะคะว่ามีเด็กมาขอฝึกงานเต็มแล้วหรือยัง ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวพี่จะมาบอก"

"ขอบคุณพี่เหมมากนะคะ"ใบหน้าสวยของบัวผันมีรอยยิ้มแห่งความหวังอย่างน้อยถ้าได้ฝึกงานที่โรงแรมของพี่เขยเธอจะได้ไม่ต้องหาที่ฝึกงานไกล ๆ

"ไม่เป็นอะไรหรอกถึงยังไงบัวก็เป็นของเมียของพี่ มีอะไรที่ช่วยได้พี่ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว ใช่ไหมจ๊ะที่รัก"

"ค่ะ"มิ่งขวัญยิ้มเขินอายเมื่อชายคนรักขยันหยอดคำหวานทำให้เธอเขินอายหน้าแดงก่ำอยู่ร่ำไปจนใคร ๆ ต่างพากันอิจฉากับความรักของทั้งคู่

"ขอบคุณมากครับ"

"คุณเลขาเขาว่ายังไงบ้างคะ"มิ่งขวัญรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินมาถามสามีด้วยความไม่รู้หลังจากเขาวางสายโทรศัพท์จากเลขาคนสนิท

"คงเป็นความโชคดีของบัวที่จะไม่ต้องไปหาที่ฝึกงานที่อื่น"

"ได้ยินแบบนี้ขวัญก็เบาใจ ขวัญขอบอกตามตรงนะคะขวัญไม่อยากให้น้องไปฝึกงานที่ไกล ๆ เลย"ด้วยความที่ทั้งคู่ไม่เคยต้องห่างไกลกันไปไหนไปด้วยทำให้มิ่งขวัญรู้สึกไม่สบายใจถ้าหากบัวผันไปฝึกงานที่อื่นไกล ถ้าหากได้ฝึกงานที่โรงแรมของสามีก็รู้สึกเบาใจอย่างน้อยน้องสาวก็จะได้อยู่ในความดูแลของสามีเธอ

"บัวผันเธอโตแล้วนะขวัญ อะไรที่เราปล่อยได้ก็ควรปล่อยไปเสียบ้าง"

"ถึงบัวจะโตยังไงในสายตาของขวัญเธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีค่ะ เรามีกันแค่สามคนยิ่งบัวโตขึ้นได้ออกไปเจอโลกภายนอกมากมายยิ่งทำให้ขวัญรู้สึกกลัว"ความสวยความสาวเป็นที่ดึงดูดสายตาและความเสน่หาจากเพศตรงข้าม บัวผันก็ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไรออกไปทางสวยเซ็กซี่ด้วยซ้ำ ยิ่งโตเป็นสาวเนื้อนวลยิ่งเติบโตไปตามวัยคนเป็นพี่อย่างมิ่งขวัญก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"อย่าพึ่งกลัวอะไรไปเลยขวัญ ประสบการณ์จะสอนให้บัวรู้จักเอาตัวรอดเอง เชื่อเหมสิ"ชายหนุ่มเอื้อมมือไปโอบไหล่บางของภรรยาเอาไว้ปลอบใจไม่ให้เธอคิดมาก

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นขวัญขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"ครับ เดี๋ยวผมขอเข้าไปเคลียร์งานแป๊บนึงนะแล้วจะแวะบอกบัวเรื่องให้ไปยื่นใบขอเข้าฝึกงานด้วย"

"คุณก็อย่าทำงานดึกมากนะคะ ขวัญเป็นห่วง"

"ครับผม"ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหน้าผากของภรรยาสุดที่รักก่อนทั้งคู่จะแยกย้าย

เหมราชเดินออกมาจากห้องนอนสองเท้าก้าวไปตามทางเดินสายตามองประตูไม้เนื้อดีแกะสลักลวดลายสวยงามเอาไว้ซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกลจากห้องนอนของเขา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"บัว นี่พี่เหมเองนะ"ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังเพื่อหวังให้เจ้าของห้องได้ยิน รอเพียงไม่กี่อึดใจประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กแต่กลับมีสัดส่วนยั่วยวนใจชายอยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูตัวบางสั้นระดับโคนขาด้านบนมีส่วนเว้าจนเต้านมอวบอิ่มแทบทะลัก

"พี่เหมมีอะไรเหรอคะ"

"อ่อ คือว่า"เมื่อสายตาเลื่อนไปสะดุดเข้ากับเต้าอวบมองผ่านแว็บเดียวก็รู้ว่าสาวน้อยไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเห็นได้จากยอดถันที่ดันออกมาจนเห็นเป็นรูปร่าง เหมราชก้มลงมองต่ำริมฝีปากแห้งผากลามไปถึงในลำคอเขารู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

"ว่ายังไงคะพี่เหม พี่มีอะไรจะคุยกับบัวหรือเปล่าคะ"สองฝ่าเท้าใหญ่ก้าวถอยหลังเมื่อเห็นว่าร่างของน้องเมียขยับก้าวเข้ามา เหมราชเงยหน้าพยายามไม่มองเรือนร่างเย้ายวนของบัวผัน

"คือพี่จะมาบอกให้บัวเอาเอกสารไปยื่นขอฝึกงานในวันพรุ่งนี้ พี่ให้เลขาล็อกที่ว่างเอาไว้ให้แล้ว"

"เย๊ ขอบคุณพี่เหมมาก ๆ เลยนะคะ"บัวผันร้องออกมาพุ่งกระโดดเข้ากอดร่างของพี่เขยด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

เหมราชได้แต่ยื่นนิ่งเขาหลับตาแน่นเมื่อเต้าอวบนุ่มนิ่มทั้งสองเต้ากำลังถูไถไปมากับแผ่งอกแกร่งของตนเอง ครั้นอยากจะผลักร่างของนอกเมียให้ออกห่างแต่เรี่ยวแรงกลับหายออกไปเสียดื้อ ๆ

ฟ๊อด ฟ๊อด

"ขอบคุณพี่เหมมากนะคะ น่ารักที่สุดเลยพี่เหมของบัว"ชายหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างเมื่อจมูกโด่งรั้นจรดดมดอมความหอมจากแก้มสากของพี่เขย เหมราชพยายามไม่คิดอะไรเกินเลยบัวผัวคงดีใจตามประสาเด็กที่ได้รู้ข่าวดี แต่ลึก ๆ หัวใจเจ้ากรรมดันไม่รักดีแอบสั่นไหวกับสัมผัสเล็ก ๆ ของเด็กสาวตรงหน้า

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ เราก็เข้านอนได้แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปยื่นใบขอฝึกงานด้วยล่ะ"

"รับทราบค่ะ พี่เหม"บัวผันดันร่างของตัวเองออกทำให้สายตาเจ้ากรรมได้เห็นร่างผอมเพรียวมีหน้าอกที่ใหญ่เกินตัวเอวเล็กพอดีมองของน้องเมียอีกครั้ง

เหมราชส่งยิ้มบาง ๆ ให้บัวผันก่อนที่เขานั้นจะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อจัดการเคลียร์งานในส่วนที่เหลือ