“อื้อ~” คนตัวเล็กส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ เปลือกตาที่แนบสนิทเริ่มปรือขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อสมองกลับมาทำงานประมวลผล ความเจ็บปวดก็วิ่งปราดเข้ามาเล่นงานทันที
ปวดระบมจนไม่อยากขยับร่างกายไปไหน…
ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาฉายในหัวจนรู้สึกละอายใจ ทั้งที่บอกไว้ว่าจะไม่ทำอีก สุดท้ายกลับกลืนน้ำลายตัวเองเสียอย่างนั้น
“เจ็บจัง…” โดยเฉพาะช่วงล่าง ไม่เจ็บได้ยังไง ของเขาทั้งใหญ่และยาว แถมยังกระแทกเข้ามาแรงๆ อย่างไม่ปรานี เธอไม่ตายตอนนั้นก็บุญเท่าไรแล้ว
สายตามองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกับอีกห้าสิบนาที ไปโรงเรียนตอนนี้คงไม่ทันแล้ว อีกอย่างไม่อยากไปสภาพแบบนี้ด้วย เธอพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น ราวกับขาทั้งสองข้างไม่มีเรี่ยวแรง สั่นระริกเหมือนจะพาล้มให้ได้
เธอฝืนความเจ็บปวดเดินกะเผลกไปหยิบเสื้อคลุมสีขาวที่แขวนอยู่มาสวมใส่ เวลาก้าวขาเดิน รู้สึกเหมือนจะล้มทุกครั้ง
ทรม
