วิศวะกินเด็ก 3 | เด็กจอมร้ายกาจ

888 Words

ผ่านมาแล้วเกือบสี่ชั่วโมงที่เธอนั่งอยู่ในห้องนี้กับลูกค้าวีไอพี แต่ละคนเป็นถึงระดับผู้บริหารเจ้าของบริษัทหมื่นล้าน พวกเขามาเลี้ยงฉลองวันเกิด ‘คุณมานพ’ เธอไม่รู้จักหรอก แต่ได้ยินคนในห้องนี้พูดกัน บอกตามตรงแอบรู้สึกเบื่อเหมือนกัน นอกจากต้องคอยปรนนิบัติเสี่ยหื่นกามที่จ้องจะลวนลามเธอทุกเมื่อ ยังต้องนั่งฟังอะไรก็ไม่รู้ที่คนกลุ่มนี้พูดคุยกัน มีทั้งภาษาไทย อังกฤษ และจีนปะปนกัน อยากหนีไปจากตรงนี้แล้ว… “ขอบคุณค่ะ” เธอรับเครื่องดื่มจากเสี่ยที่นั่งอยู่ข้างกายมา แกล้งทำทียกขึ้นดื่ม อาศัยจังหวะเขาหันไปคุยกับคนอื่นๆ วางแก้วลง ไม่ไว้ใจถ้าหากไม่ใช่เครื่องดื่มที่ตนเทเองกับมือ “เสี่ยคะ เกวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” “รีบกลับมานะหนู” เสี่ยจอมหื่นเริ่มเมา เธอยิ้มให้แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องวีไอพี อากาศข้างนอกยังดีกว่าข้างในล้านเท่า ความอึดอัดที่เก็บไว้หลายชั่วโมงถูกปลดปล่อยออกไปจนหมด เธอเดินมาห้องน้ำของโซนวีไอพีเพื่อทำธุระส่วนตัว ปกติเป็นคนทำอะไรรวดเร็ว หากแต่รอบนี้กลับเชื่องช้า ถ่วงเวลาเพราะไม่อยากรีบกลับเข้าไปในห้องนั้น เธอใช้เวลาในห้องน้ำเกือบยี่สิบนาที อันที่จริงทำธุระส่วนตัวเสร็จตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว ส่วนเวลาที่เหลือยืนเล่นโทรศัพท์เพราะไม่อยากรีบเข้าไปหาเสี่ยจอมหื่นกาม เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาเตะจมูกทำให้พลันสายตาไปมอง คือเขานั่นเอง… เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าอัพกำลังยืนพิงผนังปูนซีเมนต์เอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างใช้คีบบุหรี่อัดเข้าปาก เขาคนนั้นมีเสน่ห์และรังสีอันตรายเปล่งประกายออกมาในเวลาเดียวกัน เธอดึงสติกลับคืนมาแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ทว่า… “เดี๋ยว” กึกกก เท้าทั้งสองหยุดลงอัตโนมัติกับคำสั่งของน้ำเสียงเข้มทรงพลัง เธอหันไปมอง และเขาก็ค่อยๆ เบือนใบหน้ากลับมามองเธอ แววตายังคงดูเย็นชาไม่ต่างจากวันแรกที่เจอกัน เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้านิ่งๆ ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากริมฝีปากสีคล้ำเล็กน้อย แม้กลิ่นของมันเหม็นฉุนชวนให้เวียนหัว หากแต่พออยู่กับผู้ชายคนนี้ กลับดึงดูดเสน่ห์บางอย่างจนทำให้คนมองเผลอใจเต้นแรงขึ้นมาทันใด “คะ? ระ…เรียกเกวลินเหรอคะ” “ถ้าไม่เรียกเธอแล้วจะเรียกใคร” น้ำเสียงเรียบราบตอบกลับ เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าอัพหยุดอยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่สูงเพียงอก “มีอะไรรึเปล่าคะ” “คืนนั้นเธอลืมของ” เธอละสายตาจากหน้าเขามามองสิ่งของในมือ ดวงตาทั้งสองเบิกโพลงด้วยความตกใจ มันคือกระเป๋าสตางค์ที่เธอคิดว่าตัวเองทำหาย แต่ที่ไหนได้ มันอยู่กับเขา! พรึ่บ! คาร์มินชักสิ่งของในมือกลับ เมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะหยิบไป “ขอของของฉันคืนด้วยค่ะ” พยายามปรับน้ำเสียงให้ไม่สั่นเครือ แอบหวั่นว่าเขาจะแอบดูบัตรประชาชนตัวเองแล้วรู้อายุรวมถึงชื่อจริงๆ ของเธอ “พูดกับผู้ใหญ่ด้วยสรรพนามแบบนั้นเหรอเกวลิน หรือจะให้ฉันเรียกเธอว่า… มิราญาร์ดี?” ตึกตัก ตึกตัก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เมื่ออีกฝ่ายเรียกแทนเธอว่า ‘มิราญาร์’ ที่เป็นชื่อจริง เหงื่อมากมายไม่รู้มาจากไหนผุดขึ้นมาเต็มกรอบหน้ารวมถึงมือทั้งสองข้าง คาร์มินเปลี่ยนท่ายืนมาเป็นพิงผนังปูนซีเมนต์หนา อัดบุหรี่ในมือเข้าปากแล้วพ่นควันออกมาอย่างใจเย็น ผิดกับมิราที่ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก “ขอของคืนด้วยค่ะ” “ไม่แทนตัวเองว่าหนูเหมือนคืนนั้นแล้วเหรอ” ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นเริ่มฉายเข้ามาในหัวอีกครั้งหลังจากเขาพูดจบ ‘อึก! หะ…หนูจุก มะ…มันลึกเกินไปอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ’ ‘อ๊าาา ระหว่างที่ฉันกำลังเอาเธออยู่ เธอต้องแทนตัวเองว่าหนูเข้าใจไหม?’ ‘ถามว่าเข้าใจไหม’ ‘ขะ…เข้าใจค่ะ..’ “เรื่องคืนนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว…” “แต่สำหรับฉัน มันคือเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้” “…” เธอก้มหน้าแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เขาต้องการอะไร ไหนบอกว่าจบคือจบ แล้วจะพูดถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมาอีกทำไม “หึ ไม่คิดว่าคืนนั้นฉันกำลังเอากับเด็กอายุสิบแปดปี” มิราไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาเปิดบริสุทธิ์ แต่เป็นผู้หญิงคนแรกที่อายุน้อยที่สุด ที่เขาเคยมีเซ็กซ์มาด้วย นับว่ากล้ามากที่โกหกเขา หากคืนนั้นมิราไม่ลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ คงเชื่อในสิ่งที่เธอพูดสนิทใจ เด็กเลี้ยงแกะคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ “ขอของของหนูคืนด้วยค่ะ” ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องคีพลุค ‘เกวลิน’ อีกต่อไป “อยากได้ของคืน ก็หาอะไรมาแลกสิ… เด็กน้อย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more