ตำหนักใหญ่
ครืดดดด!!! เสียงบานประตูห้องดื่มชาอันเป็นสถานที่ประทับที่อุปราชหนุ่มโปรดปรานมากที่สุด ถูกเปิดออกกว้างพร้อมร่างสูงของหรงเฉินก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยครบกำหนดการลาพักผ่อน จึงเข้ามารายงานตัวให้พระองค์ทรงทราบ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นอุปกรณ์มากมาย สำหรับทำเครื่องเล่นดนตรีวางอยู่บนโต๊ะหนังสือ
ในขณะที่อุปราชหนุ่มกำลังลงมือทำขลุ่ยไม้ไผ่อย่างตั้งอกตั้งใจ รอยยิ้มปรากฏอยู่บนพระพักตร์หล่อเหลาออกมาให้เห็นเป็นระยะๆ ยามเมื่อยกขึ้นทอดพระเนตร เป็นเหตุให้หรงเฉินงุนงงสงสัยเป็นยิ่งนักที่เห็นเช่นนั้น นับตั้งแต่ติดตามถวายการรับใช้ไม่เคยเห็นพระองค์ทรงมีรอยยิ้มเช่นนี้แม้แต่น้อย
“กระหม่อมกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หรงเฉินกราบทูลกลับไป
อืมมม เสียงตอบรับดังออกมาเบาๆ อยู่ในลำคอเป็นการรับรู้พร้อมสุรเสียงมีรับสั่งดังขึ้น
“เจ้ามาก็ดีแล้ว ช่วยข้าเหลาไม้ไผ่หน่อย ทำตามแบบที่ข้าวาดเอาไว้บนผ้าแพรที่วางอยู่ตรงหน้า”รับ
