แนบเนื้อเทพมังกร

7 เพียงฝ่ามือเดียว

เหล่าทหารปีศาจที่อยู่ฝั่งตรงข้ามต่างตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามคือใคร ทหารทั้งหลายต่างมองหน้ากันและกัน พยายามหาทางหนีทีไล่

ดวงตาของม่อเทียนมองไปรอบ ๆ เขาชี้นิ้วไปที่ผู้ชายร่างผอมที่ยืนอยู่ตรงหน้าทหารทั้งหมด ก่อนจะหันหน้ามามองเสี่ยวชิง "เขาตีเจ้ารึ"

เสี่ยวชิงพยักหน้าโดยไม่ลังเล

“เจ้าได้สู้กลับหรือไม่” ม่อเทียน ถาม

เสี่ยวชิงตอบด้วยเสียงสั่นๆ "ข้าพ่นพิษใส่เขาหนึ่งครั้ง"

"เขาตีเจ้ากี่ครั้ง"

"ก็…หลายที…แต่ข้าไม่ได้นับ" ม่อเทียนพยักหน้าก่อนจะร่ายคาถาเพื่อรักษาบาดแผลให้นางก่อน

เสี่ยวชิงรู้สึกว่านางปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้กับเขา ยิ่งได้กลิ่นหอมจากไม้สนบนเสื้อผ้าของชายหนุ่มก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกสบายใจ

ม่อเทียนโอบนางเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนจะจับมือของหญิงสาวขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่ามือที่เขาจับอยู่นั้นร้อนระอุ และมีพลังบางอย่างพุ่งออกมา

เขากระซิบข้างหูของนาง "เจ้าตีเขากลับซะ"

"หือ" เสี่ยวชิงยังไม่ทันจะตั้งตัวเขาก็จับมือนางโบกไปตรงหน้า หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่พุ่งออกจากฝ่ามือตรงไปหาชายร่างผอมผู้นั้น!

เพียงชั่วพริบตาเดียว ก้อนหินที่อยู่ด้านหลังของผู้ชายร่างผอมก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือน และแน่นอนว่าชายร่างผอมก็หายไปด้วย

ไม่มีเลือดจากการลงมือในครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าไม่มีเลือด ดูเหมือนว่าจะไม่มีแม้แต่กระดูกเลยด้วยซ้ำ

เสี่ยวชิงตกตะลึงกับภาพที่เห็น โชคดีที่ครั้งแรกที่เจอกัน ม่อเทียนไม่คิดที่จะฆ่านาง ไม่เช่นนั้นตนเองก็คงไม่เหลือแม้แต่กระดูกเช่นกัน

“คนอื่นๆ จะฆ่าหรือไม่” ม่อเทียนถามอย่างใจเย็นโดยยังคงกุมมือของนางไว้

“ไม่ฆ่า…ไม่ฆ่า…” เสี่ยวชิงตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของม่อเทียน

"อ้อ…เช่นนั้นก็ไม่ต้องฆ่า"

เขาปล่อยมือของเสี่ยวชิง แล้วโบกมืออย่างช้าๆ ทหารปีศาจที่เหลือก็ถูกรวบเข้ามาอยู่ในลูกแก้วโปร่งใสและตกลงบนฝ่ามือของเขา

เขาส่งลูกแก้วให้เสี่ยวชิง นางรีบกอดมันไว้แนบอก หญิงสาวมองไปยังลูกแก้วเห็นเหล่าทหารทั้งหลายกลับกลายเป็นรูปร่างปีศาจเช่นเดิม พวกเขาถูกย่อขนาดและถูกขังไว้ในลูกแก้วนี้

“เจ้าเอาไปเก็บไว้ก่อน” ม่อเทียนพูดอย่างใจดี “สักวันหนึ่งถ้าเจ้าอยากฆ่าใครซักคน ก็แค่หยิบออกมาแล้วฆ่าเขา”

เสี่ยวชิงยิ้มแห้ง ไม่กล้าคัดค้านออกไป นางเพียงแค่กอดลูกแก้วไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ม่อเทียนยกมือขึ้นเพื่อเรียกระฆังเฉียนหวงกลับมาจากจุดที่เคยมีร่างของชายผู้นั้นยืนอยู่ เขานำมันกลับมาสวมข้อมือให้กับเสี่ยวชิงเช่นเดิม

“ข้าให้ของวิเศษชั้นดีแก่เจ้า แต่เจ้าก็ยังถูกทุบตีได้…ดูเหมือนว่าจะต้องหยดเลือดของเจ้าเข้าไป จะได้ไม่ถูกคนแย่งอีก”

เขาอุ้มเสี่ยวชิงซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและฝุ่น เตรียมจะพานางกลับไปยังเกาะลอยกลางน้ำ

"เดี๋ยวก่อน!" เสี่ยวชิงกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขา "พาพี่สาวของข้าไปด้วย"

ม่อเทียนไม่สนใจคำพูดของนาง

"เดี๋ยวก่อน! ปีศาจตัวใหญ่!" เสี่ยวชิงพยายามดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้

"เจ้างูน้อย เจ้าควรทำความเข้าใจเสียใหม่ ข้าไม่ได้มีหน้าที่มอบความช่วยเหลือแก่ใคร และบ้านของข้าก็ไม่ต้อนรับคนอื่น"

เสี่ยวชิงเงยหน้าขึ้นมองเขาเงียบๆ แล้วพูดว่า "แต่… พี่เสี่ยวซู่เป็นสมาชิกในครอบครัวคนเดียวของข้า"

"งั้นหรือ" น้ำเสียงยังคงเย็นชา

“นางบาดเจ็บ นางกำลังจะตาย”

“นางบาดเจ็บ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า”

“แต่นางเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้นะ!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงไม่ใส่ใจ นางก็โมโหขึ้นมา "ถ้าท่านไม่ช่วยพี่สาวของข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมีท่านอีก!" เสี่ยวชิงโมโหจนลืมความกลัวที่มีต่อเขาและพูดกับอีกฝ่ายเสียงดัง

ม่อเทียน ตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและกัดฟันแน่นเพื่อระงับความโกรธ "เจ้าฆ่าลูกน้องของเหยาซุน เขาจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

“ข้า…ข้าไม่ได้ฆ่า!”

“แน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้ฆ่า” ม่อเทียนเย้ยหยัน

"ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลัว....วิญญาณของข้าหายไป ในไม่ช้าก็ต้องตาย ดังนั้นข้าไม่กลัวว่าจะตายอยู่แล้ว" หลังจากได้ยินที่นางพูดสีหน้าของม่อเทียนก็มืดครึ้มลง

หากว่าชีวิตของเขาไม่ได้ผูกติดกับนางเขาคงไม่สนใจหรอกว่านางจะตายหรือไม่!

ม่อเทียนสูดหายใจเข้าลึก ท้ายที่สุดเขาก็กอดเสี่ยวชิงไว้ในอ้อมแขน แล้วร่ายมนตร์ดึงร่างกายของเสี่ยวซู่ให้ลอยตามมาด้านหลัง มุ่งหน้าไปยังเกาะลอยกลางน้ำ

เสี่ยวชิงแอบเงยหน้ามองม่อเทียน ดูเหมือนว่าปีศาจตัวใหญ่ก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่นางคิดเอาไว้

?ถ้าชอบกดใจ กดคอมเม้นท์มาหน่อยน้าาา สติกเกอร์สักตัวก็ได้จ้าาา ขอกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าาา?