บทที่สิบสาม
2123 Words
แพรววายอมรับว่าไม่มีสมาธิในการซ้อมฝึกเลยในวันนี้ อันที่จริงเธอไม่มีกะจิตกะใจอยากทำอะไรเลยมากกว่า นับตั้งแต่วันที่เสมอแมนสารภาพรักและขอเธอเป็นแฟน ชีวิตในรั้วโรงเรียนของเด็กสาวก็แทบจะไม่สงบสุขเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากเสมอแมนนั้นเป็นที่ชื่นชอบในหมู่นักเรียนหญิงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเบลล่าที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าเบลล่าชื่นชอบเสมอแมนมากแค่ไหน ซึ่งเรื่องที่เสมอแมนสารภาพรักกับแพรววาก็ถูกเล่าลือไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็วประดุจดั่งโรคระบาด
ส่งผลให้แพรววาตกเป็นเป้าของบรรดานักเรียนหญิงและคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอชัดเจน คงไม่พ้นเบลล่าที่แสดงให้เห็นถึงความไม่เป็นมิตรหลังจากที่รู้ข่าวลือ ดีหน่อยที่อย่างน้อยแพรววายังมีพวกมณีอรที่เข้าใจเธอรวมทั้งพิมพ์พรรณ ในวันนี้ดักว่าวันอื่น ๆ ตรงที่มันกำลังใกล้สอบทำให้เสมอแมนไม่ค่อยมายุ่งกับเธอมากนัก ประกอบกับแพรววาแสดงตัวชัดเจนว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเสมอแมนเกินกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องในชมรม ซึ่งเหมือนจะได้ผลเล็กน้อยเพราะเสมอแมนเริ่มจะยอมเลิกตื้อเธอแล้ว
พักเที่ยงมาทั้งกลุ่มพากันแอบมาหลบตรงมุมสวนของโรงเรียน ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่เยอะเพื่อให้แพรววาไม่ตกเป็นเป้าสายตามากเกินไป แพรววาเล่าเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นให้เพื่อน ๆ ฟังถึงอาการหูดับที่แปลกไป ทุกคนต่างประหลาดใจเล็กน้อยยกเว้นอนัญลักษณ์ที่ต่างพากันสงสัยว่า ทำไมรอบนี้แพรววาเป็นฝ่ายได้ยินเสียงคนเดียว หยาดรุ้งเชื่อว่ามันอาจเป็นสัญญาณว่าแพรววาจะได้เจอกับโชลเมทเร็ว ๆ นี้ และบางทีเสมอแมนอาจจะยอมถอยจริง ๆ ก็ได้ ทว่าแพรววาไม่อยากทำแบบนั้นและอยากให้มันเป็นความลับต่อไป สักพักยุวดีรู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนแอบฟังจึงหันขวับไปตรงด้านหลัง
ทำให้เจอกับเงานักเรียนหญิงคนหนึ่งที่แอบอยู่หลังกระถางต้นไม้ไม่ไกลมาก เมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้ก็รีบวิ่งหนีในทันทีซึ่งยุวดีทำท่าจะไล่ตามแต่หยาดรุ้งปรามเอาไว้ ทุกคนต่างเห็นเหมือนกันหมดว่าเมื่อครู่มีคนแอบอยู่คล้ายกับกำลังแอบฟังอยู่ ยุวดีมั่นใจมาก ๆ ว่าคนที่แอบฟังเป็นเพื่อนในกลุ่มของเบลล่า แพรววาหน้าถอดสีทันทีเพราะเธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายแอบฟังอยู่นานไหน
"ยัยแพรว อย่าเพิ่งใจเสียตอนนี้" คติยาหันมาพูดปลอบขวัญ "ฉันไม่คิดว่าเบลล่าจะเชื่อเรื่องนี้หรอก"
"ทำไมล่ะ" นาถชญาถามด้วยความสงสัย
"เพราะยัยนั่นเป็นถั่วเขียวขึ้นอืดแล้วนะสิ แต่คนที่พวกเราต้องกังวลคือเพื่อนกลุ่มนางมากกว่า" คติยาว่า
"ใช่ พวกนั่นอาจใช้เป็นข้ออ้างในการหาเรื่องยัยแพรวได้ เว้นเสียแต่ว่า..." หยาดรุ้งพูดและหันมาทางแพรววาด้วยสายตาที่เธอยอมรับว่าไม่ชอบใจนัก "เว้นแต่ว่ายัยแพรวจะพาโชลเมทมาให้ทุกคนเห็น"
แพรววาส่ายหน้า "ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ฉันยอมรับว่าอยากเจอเขาแต่ไม่ต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือ"
"ฉันคิดว่า" มณีอรเริ่มพูดหลังจากที่เงียบอยู่นาน "ลองดูท่าทีของเบลล่าไปก่อน ถ้ามันมีสัญญาณไม่ดีมาจริง ๆ ค่อยคิดกันดีกว่า"
❤️❤️❤️❤️
เสมอแมนจัดเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเรียนแบบสะพายหลัง เนื่องจากมันเริ่มใกล้สอบแล้วประกอบกับเขากำลังจะเรียนจบมัธยม การค้นหาเป้าหมายชีวิตกับอนาคตเป็นสิ่งที่เขาต้องหาให้เจอ เพราะมันหมายถึงการก้าวเข้าสู่วัยที่โตมากขึ้น เด็กหนุ่มตั้งใจไว้แล้วว่าเขาจะเดินลงบนเส้นทางของกีฬาเหมือนกับพี่ชายของเขา มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาต้องจริงจังกับเป้าหมายมากขึ้น ทว่าในตอนนั้นเองที่สายตาของเขาได้ก้มลงมองผ่านหน้าต่างบนอาคารเรียน เสมอแมนเห็นแพรววากับกลุ่มเพื่อนสนิทกำลังจะเดินเข้าไปในอีกอาคารเรียนหนึ่ง
เขาแอบมองจนเธอหายเข้าไปในอาคารเรียน จากนั้นเขาก็สะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป ภาพในอดีตตอนที่เด็กหนุ่มตัดสินใจสารภาพความในใจกับแพรววา ได้ปรากฏขึ้นในสมองของเสมอแมนอีกครั้ง เขายอมรับว่าตอนพบกับแพรววาครั้งแรกไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรมากมาย จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่มารู้ตัวอีกที เด็กหนุ่มก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย
เขายอมรับว่าตอนที่แพรววาปฏิเสธการสารภาพรักไป เสมอแมนไม่อยากยอมแพ้จึงพยายามที่จะตามตื้อเด็กสาวอยู่พักใหญ่ สิ่งที่เด็กหนุ่มไม่เคยลืมเลยคือตอนที่แพรววาตะโกนออกมาในวันไปทัศนศึกษา เป็นการตอกย้ำแก่เขาอีกครั้งถึงคำตอบที่แพรววาเคยมอบให้ ทว่าถึงกระนั้นเสมอแมนยังมีความดื้อดึงที่จะหาทางชนะใจเด็กสาวให้ได้ แม้ว่ากลุ่มเพื่อนสนิทจะไม่เห็นด้วยกับเขาก็ตามแถมยังแนะนำให้เด็กหนุ่มลองเปิดใจกับคนอื่นดู ซึ่งเสมอแมนก็พยายามอยู่ที่จะเปิดใจให้กับนักเรียนหญิงที่ต่างชื่นชอบชื่นชมเขา
แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถทำให้เสมอแมนตัดใจจากแพรววาได้เลย จนตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างบอกไม่ถูกจึงต้องการเปลี่ยนเป้าหมายมาโฟกัสเฉพาะเรื่องเรียนอย่างเดียว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นโดยปลายสายเป็นเบอร์ของ พรนภา แม่ที่คงต้องการโทรมาให้เขากลับบ้าน เพื่อที่จะให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเนื่องจากครอบครัวของเสมอแมน ประกอบธุรกิจใหญ่จึงมักต้องออกงานสังคมหลายครั้ง และเหมือนอย่างทุกครั้งที่เสมอแมนต้องทำหน้าที่เป็นหุ่นโชว์ตัวในงาน
ทว่าหลังจากที่เสมอแมนตัดสินใจไม่รับสายและส่งข้อความตอบกับแม่ว่า "กำลังจะกลับบ้าน" เด็กหนุ่มเดินลงมาเผชิญหน้ากับเบลล่าที่ดักรอตรงบันไดทางลงของอาคารเรียน เสมอแมนถอนหายใจยาวเชิงเหนื่อยใจซึ่งการกระทำของเขา ได้ทำให้เบลล่าแทบจะน้ำตาคลอเลยทีเดียวแต่เสมอแมนก็ไม่ได้สังเกต เพราะตอนนี้เขาไม่อยากคุยไม่อยากยุ่งกับเบลล่ามากนัก เรื่องที่เบลล่าชื่นชอบเขาเป็นเรื่องที่เสมอแมนรับรู้อยู่แล้วและเขาไม่อาจรับรักของเธอได้
แต่กลายเป็นว่าเธอก็ยังพยายามที่จะหาทางคว้าหัวใจของเขามาให้ได้ นับเป็นการสร้างความรำคาญใจให้กับเสมอแมนอยู่ไม่ใช่น้อย ๆ แถมยังได้ยินมาว่าเบลล่าตามรังควานแพรววาอีกด้วย มันยิ่งทำให้ยากต่อการที่เสมอแมนจะมาเปิดใจรับรักของเบลล่าได้ ฝั่งของเบลล่าซึ่งเธอไม่ใช่คนสมองเมล็ดถั่วที่จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับตนเอง ทว่าเธอก็ไม่คิดโกรธหรือตำหนิอีกฝ่ายเลยสักนิดเพราะทั้งหมดเธอเลือกเอง
"พี่เสมอแมน หนูมีเรื่องต้องบอกกับพี่" เบลล่าพูดและหันมามองแผ่นหลังของเสมอแมนหลังจากที่เขาตัดสินใจเดินผ่าน "หนูรู้ดีว่าพี่ไม่อยากยุ่งกับหนู แต่เรื่องนี้พี่จำเป็นต้องรู้"
เสมอแมนหันหลังกลับมาสบตากับเบลล่าแม้จะไม่เต็มใจนักก็ตาม
"หมายความว่ายังไงที่ว่าเรื่องนี้พี่ต้องรู้" เสมอแมนถามด้วยเสียงเรียบเฉย
"พี่เตรียมตัดใจจากแพรววาได้เลย เพื่อนฉันได้ยินมาว่าตอนนี้เเพรววามีโชลเมทเป็นของตัวเองแล้ว"
เด็กหนุ่มยืนนิ่งไปครู่หนึ่งเพราะไม่คาดคิดกับเรื่องที่ได้ยิน
"เธอหมายความว่าไง แพรวมีโชลเมทแล้วงั้นเหรอ"
"ใช่ เพื่อนฉันได้ยินมากับหูเลย" เบลล่ายืนยัน
แม้เสมอแมนจะไม่ชอบหน้าเบลล่าแต่น้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจังของเธอ มันก็อาจไม่ใช่เรื่องที่จะมาโกหกกันได้และหากเป็นเรื่องจริงมันก็อาจมีน้ำหนักมากพอว่า ทำไมแพรววาถึงปฏิเสธตอนที่เขาสารภาพรักไปในตอนนั้น แม้เขาจะเข้าใจเหตุผลของแพรววาแต่ความสงสัยในตัวเบลล่ากลับพุ่งขึ้นทวีคูณ การที่เธอนำเรื่องนี้มาบอกกับเขาแสดงว่าต้องมีเจตนาบางอย่างแอบแฝงแน่ ๆ
"เธอบอกเรื่องนี้ทำไม" เสมอแมนถามตรง ๆ
"อะไรนะพี่เสมอแมน" เบลล่ายังไม่เข้าใจในคำถาม
"ตอบคำถามพี่หน่อยสิว่าการที่เธอเอาเรื่องนี้มาบอกนะ คิดว่าตัวเองจะได้ประโยชน์อะไรเหรอ... คงไม่คิดว่ามันจะทำให้พี่สนใจเธอหรอกใช่ไหม" เสมอแมนใช้น้ำเสียงเย็นชาที่ไม่เคยใช้กับใคร นับว่าเป็นความโชคร้ายของเบลล่าที่เป็นคนแรก
ด้านเบลล่าก็แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเสมอแมนจะมีความคิดแบบนี้ "พี่พูดอะไรออกมา หนูไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นซะหน่อย" เสียงของเธอเริ่มที่จะสั่นเครือคล้ายเหมือนคนจะร้องไห้ "ในสายตาของพี่ หนูคงเป็นคนแย่มากเลยใช่ไหม"
"ใช่ เพราะใคร ๆ ต่างก็รู้กันดีว่าเธอชอบระรานคนอื่นไปทั่ว" เสมอแมนพูดเสียงเย็น "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ"
พูดจบเสมอแมนก็เดินจากไปทิ้งเบลล่าที่ทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรงอยู่เบื้องหลัง โดยไม่รู้เลยว่ามีคนเห็นเหตุการณ์นี้ทั้งหมด
❤️❤️❤️❤️
กว่าจะเลิกเรียนพิเศษแพรววาก็พบว่ามันเย็นมากแล้วนั้นเอง ส่งผลให้เธอต้องกลับบ้านช้าประกอบกับคนอื่น ๆ ต่างต้องรีบกลับบ้าน เพราะมีธุระส่วนตัวต้องทำ ส่วนโทบี้ต้องไปส่งพศพัชร์ที่สนามบินเพื่อเดินทางไปทำงานต่างประเทศ สุดท้ายแพรววาจำต้องนั่งรถประจำทางกลับเองและโชคไม่ดีนักที่ตอนนี้ฝนยังตกลงมาอีก แถมแพรววายังไม่ได้เอาร่มมาด้วยยังโชคดีที่เธอมานั่งหลบฝนตรงป้ายรถเมย์ทัน และเด็กสาวก็ไม่ทันสังเกตว่านอกจากเธอแล้วยังมีบุคคลหนึ่งนั่งอยู่ด้วย
จิตติพัฒน์ที่สวมหมวกปกปิดใบหน้าและกำลังนั่งฟังเพลงอยู่ จึงไม่ทันสังเกตเห็นคนอื่นที่มานั่งป้ายรถเมย์เหมือนกัน เพราะสมองของจิตติพัฒน์ในตอนนี้ยังคงรู้สึกสับสนอยู่ไม่ใช่น้อย เขายอมรับว่าไม่เข้าใจความคิดของจิตรเทพที่ต้องการออกไปตามหาจิดารันต์ผู้เป็นแม่ที่ทอดทิ้งพวกเขาไปหลายปีแล้ว ถึงขั้นยอมลางานหลายวันเพื่อตามเบาะแสที่ได้รับมา วันนั้นเขาไม่ได้มีปากเสียงกับจิตรเทพแต่เลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นแทน
จิตติพัฒน์ภาวนาอยู่ในใจทันทีว่าขอให้จิตรเทพหาผู้หญิงใจร้ายคนนั้นไม่เจอ พลังฟีนิกซ์ของเขาได้พยายามแจ้งเตือนกับเขาว่าตอนนี้พวกมงคลพัสพยายามติดต่อผ่านโทรจิตกับเขา ทว่าตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่าจึงเลือกที่จะไม่ตอบรับใคร ขณะเดียวกันมันก็น่าสงนใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ทำไมในเวลานี้จิตติพัฒน์กลับนึกถึงโชลเมท ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาพยายามที่จะไม่ขานรับและถึงจะรู้ว่าเธอคือใครแล้วก็ตาม
เด็กหนุ่มก็เลือกที่จะไม่ไปแสดงตัวกับเธอเด็ดขาด ภาพตอนที่เขาได้สาบานต่อหน้าหลุมศพของพ่อยังคงตอกย้ำคำสาบานอยู่ และเขาไม่อาจละเมิดคำมั่นนั้นได้แต่แล้วสามนาทีต่อมามีเสียงจี้ดดังก้องในหูของจิตติพัฒน์อีกครั้ง เช่นเดียวกับแพรววาที่นั่งอยู่ไม่ไกลมากนักก็ได้ยินเสียงจี้ดดังในแก้วหู ก่อนที่เสียงรอบด้านจะหายไปกลายเป็นความเงียบงัน อันเป็นสัญลักษณ์ของอาการหูดับของทั้งสอง
❤️❤️❤️❤️
- Writer
