“ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะ ลูกหลับแล้วไปนอนข้างล่างได้แล้ว” เธอพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองพูดเสียงสั่น พยายามดึงลำแขนลำขาที่กอดก่ายร่างของตัวเองออก แต่ดูเหมือนว่าแขนและขาของเขาแต่ละข้างหนักนับร้อยกิโล มันไม่เขยื้อนไปไหนเลย
“หมอนข้างมีชีวิตแบบนี้ฉันชอบที่สุด อุ่นดีเร้าใจอีกต่างหาก”
“ฉันไม่ใช่เมียคุณนะ ถึงได้อยากกอดก็เข้ามากอด นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ...โน่น...กลับไปบ้ากามกับเมียที่บ้านคุณโน่นไป” พิมลวัลย์พูดเตือนสติเขา เนื่องจากชายหนุ่มแต่งงานแล้ว คนเป็นสามีต้องซื่อสัตย์ต่อภรรยา ไม่ใช่มาหาเศษ หาเลยกับหญิงอื่นแบบนี้ อีกอย่างเธอไม่นิยมเป็นอนุของใครด้วย
“นารถไม่ใช่เมียฉันหรอก แต่เธอน่ะไม่แน่...หรือว่าจะเถียงว่าเราไม่เคยนอนด้วยกัน” คราวนี้พิมลวัลย์ถึงกับหยุดดิ้น ไม่เข้าใจคำพูดของเขา นีรนารถไม่ใช่ภรรยาของเขาอย่างนั้นหรือ พิธีแต่งงานที่จัดขึ้นอย่างใหญ่โตในวันนั้น คืออะไร
“ฉันไม่ใช่เมียของคุณ ฉันเป็นเพียงผู
