“ช่างเถอะๆ เหตุการณ์ก็ผ่านไปแล้วใครก็ต้องมีความลับของตนทั้งนั้น ว่าแต่เจ้าอยู่เมืองนี้เป็นอย่างไรลำบากหรือไม่ จะว่าไปพวกข้าผ่านเมืองนี้หลายครั้งจนซื้อจวนไว้สำหรับพักค้างยามต้องมาที่เมืองนี้เชียวนะ เจ้าก็รู้ที่เมืองนี้แร้นแค้นยิ่งโรงเตี๊ยมยังปิดกิจการหนีเลยคิดดู”
“ใช่เจ้าค่ะ คืนแรกที่มาถึงขบวนรถม้าของบ้านข้าไปขอพักในวัดเจ้าค่ะ”
“นี่ นี่ออกจะน่าสงสารไปหรือไม่ ลูกสาวเจ้าเมืองแท้ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ข้าว่าเจ้าทนได้นะ”
“ท่าน”
ระหว่างที่นั่งอยู่ในร้านน้ำชามีเพียงเสียงของนางกับเมิ่งจือเจียเท่านั้น จนเกือบลืมไปว่าบนโต๊ะยังมีคนอีกผู้หนึ่ง
“คุณชายเซี่ย เจ้าจะปล่อยให้ข้าพูดอยู่คนเดียวเช่นนี้ได้อย่างไร”
“หึ”
เขาส่งเสียงในลำคอเท่านั้น ดูจากท่าทางนางเข้าใจได้ว่าเขาคงกำลังบอกว่าเจ้าพูดมากขนาดนั้นข้าจะแทรกทันได้อย่างไร แค่คิดนางก็รู้สึกขำในความสัมพันธ์ของคนที่มีบุคลิกแตกต่างกันมากเช่นนี้ ก่อนที่จะแยกจ
