หลังพักผ่อนเกือบหนึ่งเค่อทุกคนที่นั่งรวมกันในห้องต่างหยุดดื่มชาแล้วหันมามองนางที่เวลานี้นั่งอมยิ้มน้อยๆ รอเวลาที่ทุกคนพร้อมจะรับฟัง เมื่อจ้าวหลินฟู่เยี่ยผู้เป็นรัชทายาทพยักหน้าให้สัญญาณนางน้อยๆ ก็ได้เวลาสำคัญ ฮ่าฮ่าฮ่า นางกระแอมไอเล็กน้อยจึงค่อยกล่าวด้วยเสียงเบาๆ แต่ได้ยินทั้งห้อง
“การเตรียมส่วนประกอบของโอสถนั้นส่วนใหญ่เป็นสมุนไพรที่ข้าคิดว่าจะมีอยู่ในห้องเก็บสมุนไพรหลวง แต่กระสายของยาเองก็สำคัญทั้งต้องการคนที่มีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์เช่นท่านหมอหลวงทั้งสอง มิทราบว่าท่านจะสามารถช่วยได้หรือไม่ขอรับ”
“แน่นอนขอเพียงพวกข้าสามารถกระทำได้ เพื่อฝ่าบาทแล้วแม้ให้ข้าบุกน้ำลุยไฟข้าก็ยอม”
“คงมิยากลำบากถึงเช่นนั้นหรอก ข้าเพียงต้องการหยาดน้ำฟ้ายามตะวันตกดินสักห้าชาม”
“น้องเฉิน น้ำ หยาดน้ำฟ้า คือสิ่งใด”
“ฮิฮิ น้ำค้างขอรับ”
นางเองพยายามที่จะไม่หลุดหัวเราะออกไปแต่ก็อดมิได้ ยามถูกอีกฝ่ายมองเห็นแววต
