เฉินหมิงเยว่เข้ามาในห้องหยิบห่อผ้าเนื้อหยาบที่ดูเก่าสีซีดจางออกมาจากตู้เก็บของ วางบนโต๊ะเพื่อเปิดดูสิ่งที่อยู่ด้านใน แผ่นหนังที่มีร่องรอยฉีกขาดดูทรุดโทรมเป็นอันมาก ตุ้มหูที่ทำจากอัญมณีสีม่วงเข้มมีอยู่เพียงข้างเดียว กริชที่คมบางและเบาเหมาะสำหรับสตรีใช้ เกาะที่บางดุจปีกผีเสื้อสีเงินเทานางหยิบขึ้นมาลูบคลำรู้คุณค่าการใช้งานแต่ก็ไม่รู้ว่าทำจากสิ่งใด สุดท้ายคือตำราหลอมโอสถสามเล่ม สองเล่มมีลายมือที่นางคุ้นเคยคือท่านแม่บุญธรรมและท่านพ่อบุญธรรม ส่วนอีกเล่มมีผ้าหุ้มใช้เชือกมัดไว้อย่างดีนางยังเคยเปิดออกดูสักครั้ง
เพียงเห็นของแทนตัว ได้นึกถึงยามที่ได้รับการดูแลจากท่านแม่บุญธรรมน้ำตานางพลันไหลออกมา หลายครั้งที่นางอยากหยิบสิ่งของเหล่านี้ออกมาดู แต่เพราะอยู่ในเมืองหลวงจึงไม่กล้าเปิดออกมาสิ่งของเหล่านี้มีค่าทางจิตใจกับนางมากมาย หากต้องถูกแย่งชิงหรือสูญหายไปนางคงไม่อาจอยู่ได้อย่างมีความสุข กว่าจะสงบจิตใจก
