เรือนไม้สวยงามขนาดเล็กตั้งอยู่บนเกาะกลางน้ำล้อมรอบด้วยดอกบัวหลากสีสันโชยกลิ่นหอมอ่อนๆ ยามลมพัดให้ดอกเอนไหว ห่างออกจากบึงบัวไปเกือบสิบลี้มีรั้วสูงเกินกว่าจะมองผ่านเข้าไปได้ล้อมอยู่ทุกด้าน ทุกระยะครึ่งลี้จะมีเงาร่างแอบซ่อนอยู่ไม่ให้มีใครพบเห็น รอบนอกมีต้นไม้สูงใหญ่ใบหนาทึบปิดกั้นสายตาหากมองผ่านดูเหมือนเป็นดงไม้ทั่วไปไม่มีสิ่งใดน่าสนใจถัดไปเล็กน้อยเป็นทางเท้าขนาดเล็กที่นานครั้งจะมีชาวบ้านเดินผ่านไปมาสักครั้ง
ด้านในของเรือนไม้แห่งนี้ตกแต่งงดงามข้าวของเครื่องใช้มีครบครัน แต่เงียบเชียบไร้เงาผู้คนเดินไปมาหากตั้งใจฟังจึงจะได้ยินเสียงพูดเบาๆจากด้านในจึงทำให้รู้ได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ในเรือน
“เป็นอย่างไรบ้างเสด็จพี่ ยังทรงเสวยได้อยู่หรือไม่ พะยะค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ประตูไม้ถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะประตูตามมารยาทที่ผู้มีการศึกษาพึ่งกระทำยามเข้าเรือนของผู้อื่น นี่ถือเป็นการดูหมิ่นคนด้านในอย่างยิ่ง ร่างสูงผอ
