ทางด้านคลินท์รู้สึกกระวนกระวายใจทั้งวันระหว่างรอให้พลอยไพลินกลับมาจากมหาวิทยาลัย ตลอดทั้งวันมานี้เขาพยายามโทรหาเธอแต่หญิงสาวไม่ยอมรับสาย พอจะถามไถ่ข่าวคราวจากเลขา เบนลีก็ลืมโทรศัพท์ไว้ที่คอนโดอีก ใจที่ร้อนเป็นไฟ ตอนนี้แทบจะระเบิดเมื่อมองหน้าปัดนาฬิกาแล้วต้องถอนหายใจออกมาหลายๆรอบ เพราะนี่มันจะห้าทุ่มแล้ว
“หายหัวไปเลยนะไอ้เบนลี ป่านนี้แล้วก็ยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นอีก”
คลินท์สบถออกมาอย่างหงุดหงิด ที่ไม่มีใครทำอะไรได้ดั่งใจเลยสักคนเดียว
และในที่สุดเสียงประตูห้องก็ดังขึ้น พร้อมร่างอรชรกับเลขาคนสนิทของเขา พลอยไพลินเปิดประตูออกมาทั้งที่เธอยังไม่อยากจะกลับมาเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไงได้ความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องยอมรับและเผชิญกับมันให้ได้ แต่เมื่อโผล่ออกมาแล้วเจอกับแววตาคมกริบก็ต้องรีบก้มหน้างุดแทบไม่ทัน
“โกรธมากเหรอ ถึงได้หนีไม่ยอมรับโทรศัพท์”
คลินท์ถามออกไปตรงๆพยายามควบคุมอาร
