ผิวกายนวลเนียนเรียบปลุกความกระหายหิวของดอนหนุ่มขึ้นมาอีกครั้ง ลมหายใจที่เป่ารดหัวไหล่กลมกลึงเริ่มผ่าวร้อน อนงค์นางรู้สึกเหมือนตกอยู่กลางวงล้อมเสือหิว ปลายเตียงมีสัตว์หน้าขนดุร้ายหมอบคอยระแวดระวัง ส่วนบนเตียงที่กกกอดอยู่ก็อันตรายไม่ได้ยิ่งหย่อนกว่ากันเลย เพราะทั้งเสือหรือราชสีห์ก็เสพเนื้อสดๆ เป็นอาหาร เสือร้ายอาจจะขบกัดอนงค์นางจนสิ้นชีพ ดอนเฟรโดก็ทรมานอนงค์นางด้วยไฟปรารถนาจนแทบหลอมละลายขาดใจตายเช่นกัน
“ออกไปอดัมถึงเวลาพักแล้ว ไปเถอะ” แสงสีทองโผล่พ้นขอบฟ้าหมดเวลาทำงานของเจ้าสี่ตัว อนงค์นางเหลือบมอง เสือสี่ตัวเดินเอื่อยๆ ออกนอกประตูอย่างรู้หน้าที่ดี แววตาหมองๆ มองเจ้านายเหนือหัวเหมือนตัดพ้อ ก่อนจะสะบัดใบหน้าใส่เฟรโดเคลื่อนกายใหญ่จากไป เสียงคำรามกึกก้องค่อยๆ จางหายไป หลังลูกสมุนแสนรู้เดินกลับเข้ากรงพักผ่อนเตรียมพร้อมรับช่วงต่อทำงานตอนเย็นย่ำ
“หึๆ” เฟรโดหัวเราะในลำคอมองออกถึงความไม่พอใจของเหล
