บทที่14.หลบเลียแผล
“อาริเซียเดือนไปด้วยค่ะ” หญิงสาวหลบออกมาจากบ้านผ่านช่องหน้าต่าง หลบสายตาทุกคนเดินจนทันสาวใช้ผิวหมึกที่กำลังจะกลับลงจากเขาพอดี อาริเซียยิ้มรับเดือนสกาว และถามเธอด้วยความสงสัย
“ดอนให้คุณเดือนกลับได้แล้วหรือคะ”
“ค่ะ ดอนคุยกับเดือนแล้ว หมดเรื่องที่ค้างคากันแล้ว เดือนจะได้กลับไปทำงานเสียที”
“ค่ะๆ ไปค่ะอาริเซียกำลังจะกลับพอดี”
“เดือนขอไปลงตรงที่สามารถต่อรถได้นะคะ อาริเซียจะได้ไม่ลำบาก”
“ได้ค่ะ หากคุณเดือนคิดจะทำร้านขนมปัง ขาดคนช่วยบอกอาริเซียนะ อาริเซียจะไปช่วยคุณทำ”
“ได้ค่ะ” เดือนสกาวรับคำอาริเซีย เธอร้องไห้ไร้เสียง จะโทษใครได้เมื่อตัวเองล้อเล่นกับไฟจนถูกไฟลวกเกือบตายตอนนี้
เดือนสกาวโบกมือลากับอาริเซียที่ป้ายรถประจำทาง หลังจากแลกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวกันเรียบร้อย หญิงสาวเดินลากขาที่เกือบหมดแรงไปตามทางเท้า ตอนที่ขยับตัวความเจ็บแปล๊บจากสัดส่วนความเป็นหญิงย้ำเตือนให้เดือนส
