“ครับ”
“กลับไปพักผ่อนกันเถอะ เหนื่อยมากแล้ววันนี้”
“ครับ ดอนล่ะครับ”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก อีกสักครู่ฉันจะขึ้นไปนอนเอง”
“ผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ จะให้พวกผมทำยังไงต่อ ต้องให้คนมาเฝ้าไว้ไหมครับ”
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง ไปเถอะ”
“ครับ” ลูกน้องคนสนิทของมิคาเอลถอยหลังกลับ เขาเดินจากไปปล่อยให้เจ้านายยืนทอดอาลัยอยู่คนเดียว
มิคาเอลเงยหน้ามอง แสงดาวกะพริบวับวาวเต็มฟ้ากว้าง แสงพวกนั้นเหมือนดวงตาของเดือนสกาว ชายหนุ่มสะบัดหน้าสลัดความคิดฟุ้งซ่าน ตัดใจเดินจากไป ปล่อยให้เดือนสกาวจมอยู่ในความสำนึกผิดและมีความมืดโอบล้อมอยู่รอบตัว กลางเศษซากของสิ่งของเหลือใช้ในห้องเก็บของเก่าๆ โทรมๆ
เช้าตรู่วันใหม่ดอนน่าเฟียร่านั่งจิบกาแฟริมระเบียงเหมือนทุกวัน นางมองสวนดอกไม้ด้วยความแปลกใจกอดอกกุหลาบหลายกอเธอไม่คุ้นตา เหมือนกับว่ากอดอกไม้เหล่านั้นมีใครฝังลงดินเพิ่มขึ้น นางเลยเปรยถามบุตรชายที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“ลูกเปลี
