ตอนที่ 3
1131 Words
เขาจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ปลอมๆคุยกับตัวเองในเรื่องที่ไม่รู้ว่าคืออะไรแต่ว่าตั้งใจจะเดินเฉียดหลังสามคนนั้นอีกครั้ง ตอนนี้มีผู้หญิงท่าทางหงุดหงิดกำลังเดินสวนมาหากว่าพุ่งเข้าไปตีเนียนว่าเดินชนกันคงจะเรียกความสนใจได้แน่นอนและต่อจากนั้นค่อยหาเรื่องอยู่ต่อยาวๆ ขายาวก้าวเดินไปตามที่คาดคะเนไว้ในใจในขณะที่ยังคุยโทรศัพท์คนเดียวอยู่เพื่อความแนบเนียน
ตุบ!
"ว๊าย!! ไอ้บ้าเดินประสาอะไรเนี่ย!?"
"พอดีไม่ได้มอง"
"ขอโทษน่ะพูดเป็นไหมห่ะ!"
ราชาและราชันหันไปมองตามเสียงแหลมของผู้หญิงที่โวยวายห่างจากพวกเขาไม่ถึงหนึ่งเมตรด้วยซ้ำต่างกับลาเบลที่เคยชินกับเหตุการณ์นี้เลยนั่งดื่มนิ่งๆ ใบหน้าหล่ออ้าปากเหว่ออยู่หลายวินาทีก่อนจะปิดปากแล้วมองหน้ากันอีกครั้งพร้อมทั้งยิ้มกว้างออกมาด้วยความมึนงงปนตกใจเพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมมากพอจะส่งเจ้าที่แรงคนนี้มา
พี่ไคโรมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน
หรือว่านี่คือธุระ?
"ผู้หญิงนี่โวยวายเก่งทุกคนเลยรึไงว่ะ!!"
"เว้นน้องลาเบลคนหนึ่งนะพี่ไคโร"
"อ้าว! ราชาราชันพวกแกมาทำอะไรที่นี่!?"
"แหม่…ก็มาดื่มกับน้องลาเบลไงครับ พี่ไคโรละ?"
"พี่มาธุระส่วนตัวแต่ว่าบังเอิญจังเลยนะที่เราเจอกันที่นี่"
"งั้นผมไม่รบกวนดีกว่าเดี๋ยวพี่จะเสียเวลากว่านี้"
"พี่คุยจบแล้วคงว่างอยู่ต่อดื่มอีกสักแก้ว"
"อ่อ…"
ไคโรขยับตัวเข้าไปนั่งข้างลาเบลที่นั่งดื่มเงียบๆไม่ตกใจที่เราเจอกันอีกครั้งด้วยความบังเอิญ แววตาสวยนิ่งเฉยซะจนอยากจะรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่หรือวางแผนทำอะไรอีกจะได้เตรียมตัวรับมือทัน เขาหันไปสั่งเครื่องดื่มแบบเดียวกันให้ตัวเองโดยที่ยังไม่มีใครเชิญแต่เพราะแบบนี้แหละถึงต้องเชิญตัวเองเข้ามาเป็นก้างขว้างคอหากมีใครสักคนคิดว่าแตะต้องยัยตัวแสบ
นี่เธอจะไม่พูดด้วยจริงๆเหรอ?
สนใจพี่บ้างเส้!!!!
"เครียดเรื่องเลโอรึไง?"
"เปล่า"
"ไหนๆเราก็บังเอิญเจอกันแล้วพี่ดื่มด้วยคนนะ"
"สั่งเหล้ามาแล้วไม่ใช่รึไงคะ?"
"เย็นชากับพี่จัง"
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงราชากับราชันถึงได้กลับไปพักเหลือเพียงแค่สองคนที่นั่งดื่มต่อเงียบๆ เขาถอดสูทตัวใหญ่ออกมาคลุมไหล่บางด้วยความหวงแล้วยัยตัวแสบก็หันหน้ามองกันด้วยแววตาหวานหยาดเยิ้มเล็กน้อยคงจะเมานิดๆแล้วละ
ทำหน้าแบบนี้แล้วอยากจูบชะมัด!
"คืนนี้ขอนอนด้วยคนสิ"
"จะนอนกับพี่?"
"อื้ม"
"พี่ไม่ใช่คนดีพอจะนอนเฉยๆหรอกนะ"
"แล้วจะให้นอนด้วยไหมละ?"
"เมารึเปล่าเนี่ย?"
"แค่ไม่กี่แก้วจะทำอะไรฉันได้"
"หวังว่าพี่จะไม่ตื่นมาคนเดียวเหมือนเมื่อเช้านะ"
"ถ้าขี้เซานักก็ไม่แน่เพราะพรุ่งฉันมีงานต้องทำ"
"งั้นพี่จะไปส่งนะ"
"อย่าเลยค่ะ งานของฉันไม่ควรจะมีใครรู้"
"เกี่ยวกับเลโอเหรอ?" คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบเพราะคนสวยยิ้มบางๆแล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วและสั่งมาเพิ่มอีกแก้ว ลาเบลหันหน้ามายิ้มให้แล้วมือเล็กก็วางทับกับมือเขาโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำก็รู้ว่าคืนนี้จะเร้าร้อนมากจนทำให้แทบบ้าตายแน่หากว่าเช้าวันต่อมาจะถูกทิ้งอีกครั้ง
"มีอะไรรึเปล่า?" ความใจดีของเธอมันผิดปรกติมากและเขาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไรนัก ปรกติลาเบลจะสนใจแต่สิ่งที่ทำประโยชน์ให้กับตัวเองโดยไม่สนใจวิธีการและในตอนนี้เขาอาจจะเป็นอะไรสักอย่างให้กับเธอแล้วก็ได้
"เดือนหน้าที่งานประมูลมีเรื่องอยากให้ช่วยค่ะ"
"ค้างกับพี่สักอาทิตย์สิแล้วจะช่วยทุกอย่าง"
"จะจับตาดูฉันเหรอคะ?"
"อื้ม จะจับทุกอย่าง"
"งั้นฉันไปค้างวันไหนจะบอกนะว่าให้ช่วยเรื่องอะไรแต่นั่นถือเป็นความลับระหว่างเราสองคนนะคะ"
"นอนกับคนอื่นง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?"
"ถ้าง่ายจริงฉันคงอยู่บนเตียงพี่ไคโรแต่คืนแรกที่มาแล้วค่ะ"
"ตกลง!"
"งั้นไปกันเลยไหมคะ?"
"อืม"
เธอส่งบัตรเครดิตไปจ่ายเครื่องดื่มทั้งหมดแต่กลับมาอีกคนส่งบัตรเข้ามาแทรกจนต้องเก็บของตัวเองเอาไว้ พี่ไคโรไม่ได้พูดหรือถามเรื่องที่เราตกลงกันนอกจากจับข้อมือแน่นคล้ายว่าเธอจะหนีไปทั้งที่มันไม่มีหนทางให้หนีอยู่แล้วก็ในเมื่อเธอเป็นคนขอนอนค้างกับเขาเอง เรื่องเมื่อคืนก็ใช่ว่าจะไม่มีอะไรประทับใจถึงได้รีบออกมาก่อนแต่เพราะว่ามีธุระด่วนเลยต้องรีบออกมาประกอบกับเห็นเขาหลับสนิทเลยไม่อยากจะรบกวนเวลานอน
การที่เราเจอกันที่นี่ก็ไม่รู้ว่าเกิดจากบังเอิญจริงๆหรือเขากำลังสงสัยว่าเธอคือคนร้ายรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ
สักวันมือคู่นี้อาจจะมอบความตายให้กับเธอ
ห้ามไว้ใจเขาเด็ดขาด!
ในขณะที่นั่งรถระยะห่างระหว่างเราค่อนข้างมากพอสมควรเพราะเธอนั่งชิดประตูมองวิวข้างทางของเมืองที่ไม่เคยหลับเต็มไปด้วยแสงสีหลอกล่อเหล่าแมลงหลงแสงบินเข้ากองไฟแล้วตายลงไปอย่างง่ายดาย เมืองนี้เต็มไปด้วยสิ่งผิดบาปทั้งการพนัน สิ่งเสพติด ค้าประเวณี ความเลื่อมล้ำและอำนาจมืด ยิ่งมองยิ่งเห็นความสวยงามที่เต็มไปด้วยพิษภัยบ่อนทำลายกายใจอย่างช้าๆเหมือนน้ำที่ค่อยซึมเข้าบ่อทราย เธอมองเงียบๆรู้สึกตัวอีกคนที่นั่งห่างไกลก็ล้มตัวนอนพิงไหล่กัน
พี่ไคโรขยับเข้ามาใกล้ตั้งแต่ตอนไหนนะ?
"เมาหลับเหรอ?"
"พี่นี่มัน…อ่อนจริง!"
น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะจับคนที่พิงไหล่ให้นอนตักแทนแล้วเกลี่ยผมเล่นเบาๆเพื่อไม่เป็นการรบกวนเกินไปเพราะอีกประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ที่จะไปถึงบ้านพักห้าชั้นที่มีเนื้อที่รอบๆโดยประมาณสิบกว่าไร่หรืออาจจะมากกว่านั้นและรั้วสูงประมาณห้าเมตรคอยปิดบังสายตาอยู่
คืนนี้ที่นั่นปลอดภัยกว่าที่โรงแรมแน่นอน
แต่พรุ่งนี้จะออกมายังไง?
- Writer
