03
1468 Words
เขาหล่อมาก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบ ใบหน้ายาวมีไรเคราเขียวเข้มล้อมกรอบทำให้ดูหน้าดุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตาคม ๆ ใต้คิ้วเข้มคู่นั้น มันดูดุดันก็จริงอยู่ แต่กลับมีประกายบางอย่างท้าทายให้เธออยากรู้ว่าจะดุแค่หน้ากับตาหรือเปล่า อย่างอื่นจะดุด้วยไหม
“ ขอโทษนะคะที่เซให้คุณกอดอีกครั้ง ” เธอพูดมันออกไปราวกับคนไม่มีสติ
“ หึ ๆ ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก้มลงมองสาวน้อยหน้าหวานที่กำลังเผยอกลีบปากทายท้าอยู่เบื้องหน้า
ลูกกระเดือกใหญ่เลื่อนลึก หน้าหวาน ตาโต ตัวเล็ก ผิวขาวเนียนละเอียด ดูไร้เดียงสาราวตุ๊กตาปูนปั้นอันบอบบางที่คนอย่างเขาอยากจะทำลายทำรอยไว้ให้ทั่วตัวเหลือเกิน
ปกติเขามักจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ถูกใจมายั่วแล้วจากไปง่าย ๆ แต่ก็มีอีกข้อ เขาจะไม่คว้าผู้หญิงเมา ๆ ไร้สติจากปาร์ตี้แล้วมีเซ็กส์กันหรอกนะ มันดูเห็นแก่ตัวไปสักนิด และข้อสอง เขามาดูงาน ดูที่ทางเพื่อที่คิดจะขยายกิจการบาร์น้ำริมหาดตามที่เพื่อนหุ้นส่วนของเขาเชิญมา มันจึงไม่เหมาะไม่ควรที่จะลงท้ายบนเตียงกับสาวน้อยแปลกหน้า แม้ว่าตอนนี้เขาจะร้อนรุ่มปวดปร่าที่ตรงกลางระหว่างขาอยู่ก็ตามที
เขาเอื้อมมือไปหยิบคีย์การ์ดจากมือของเธอแล้วแตะมันบนช่องแสกน ประตูเปิด เขาดันเธอเข้าไปในห้องแล้วส่งคีย์การ์ดคืนให้
“ ฝันดีนะครับ ” เขาเอ่ยก่อนเดินจากไป เป็นครั้งแรกที่รวียาอยากจะมีความเก่งกล้าหน้าด้านให้ได้ครึ่งของพี่จันเพื่อวิ่งไปลากเขาเข้าไปในห้องแล้วขึ้นเตียงด้วยกัน
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอมีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายแปลกหน้า ทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อแซ่เขาแม้แต่นิด...
เที่ยงกว่าของอีกวัน
“ อะไรนะ นี่แกเจอพ่อเทพบุตรสุดหล่อมาส่งถึงห้อง แต่กลับปล่อยให้เขากลับไปมือเปล่าโดยไม่ถามแม้แต่ชื่องั้นเหรอ ยัยวี ! ” พี่จันตวาดเสียงดังลั่นห้องจนรวียาต้องกระโดดมาตะปบมือปิดปากของอีกฝ่ายไว้ หลังจากที่หล่อนกลับมาในสภาพสะโหลสะเหลจากการกรำศึกกับชายต่างชาติในเวลาสิบโมงกว่า อาบน้ำอาบท่า และได้แลกเปลี่ยนเหตุการณ์ของแต่ละคนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้กันและกันฟัง
“ พี่จะเสียงดังทำไม ”
“ ก็รำคาญแกน่ะสิ ฟ้าหรืออุตส่าห์ส่งผู้ชายดี ๆ ทั้งหล่อทั้งใหญ่มาให้ ยังจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ ”
“ จะให้วีทำยังไงล่ะพี่ เขาเองก็ยังไม่ถามชื่อวีเลย ”
“ เขาไม่ถามก็สาระแนบอกก่อนไปเลยสิยะ มันจะไปยากอะไร มัวแต่รักษาฟอร์มอยู่นั่นแล้ว ไม่ต้องได้ผู้ชายดี ๆ ตกถึงท้องหรอกย่ะ นี่มันถือว่าเป็นบุพเพสันนิวาสชัด ๆ เลยนะยัยวี ที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแกตั้งหลายหน แถมยังไม่ล่วงเกินแกอีกด้วย เอ๊ะ หรือว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงวะ ”
“ คงงั้นมั้งพี่ หรือไม่ วีก็อาจจะไม่มีเสน่ห์พอ ”
“ รำคาญ บอกกี่ครั้งแล้วว่าแกน่ะทั้งสวยทั้งน่ารัก ตัวเล็กแต่แอบอึ๋ม แบบนี้เหรอจะไม่มีเสน่ห์ เลิกดูถูกตัวเองให้พี่ได้ยินอีก โอเค้ ”
“ รับทราบค่า แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเขาชอบผู้หญิงหรือเปล่าน่ะ ”
“ เดี๋ยวอาการเขาก็บอกเองแหละ ถ้าเราเข้าหาแล้วเขาไม่โอเคน่ะ ”
“ ไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกหรือเปล่า เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้ ”
“ ก็ถ้าเจอกันอีกครั้งล่ะก็ฉันจะถือว่าพระจัดสรรให้หล่อนแล้วจ้า ถ้าเจออีกครั้งให้ลุย อย่าทำตัวเป็นนางสนิมสร้อยอีก อมได้อม เอาได้เอา โอเค้ ” พี่จันพูดติดตลกเช่นเคย รวียาได้แต่พยักหน้าพลางหัวเราะเขิน ๆ
เธอจะถอดใจอยู่แล้วเชียวว่าบุพเพสันนิวาสอะไรนั่นคงไม่มีจริงหรอก เพราะไม่เห็นเขาแม้แต่เงาทั้งที่พยายามเฝ้ามองหาในทุกสถานที่ที่เธอไป
จนกระทั่งคืนสุดท้าย
พี่จันเปลี่ยนแนวมานั่งชิลเบา ๆ ก่อนกลับที่บาร์น้ำริมหาด จิบค็อกเทลเบา ๆ กับดนตรีอะคูสติก คลอเคล้าเกลียวคลื่นและหมู่ดาว
แล้วเขาคนนั้นก็ปรากฎกายขึ้นราวพร้อมกับบรรยากาศโรแมนติกเหล่านั้น...
“ วี ผู้ชายคนนั้นหล่อฉิบหาย หล่อวัวตายควายล้ม ใหญ่ยาวด้วยแกร๊ คนไทยหรือเปล่าวะ หน้าเข้มแต่สูงจังเลย ” เสียงพี่จันดังขึ้นพร้อมกับเขย่าแขนของรวียาเป็นการใหญ่ ซึ่งเธอเองอยู่ในอาการตกใจ อ้าปากค้าง
“ วี เป็นไรวี ! ” พี่จันเรียกซ้ำและต้องหันมามองเมื่อไม่มีฟีดแบ็กจากอีกฝ่ายจนเธอรู้สึกตัว
“ นั่นแหละพี่จัน ผู้ชายในคืนนั้น ” พี่จันตาเหลือกโพลง
“ บ้า ยัยวี จริงป่ะเนี่ย ”
“ จริง ”
“ งั้นเดินหน้าเลยอีหนู อย่าปล่อยให้ลอยนวล ถ้าแกไม่เอา เจ๊จะเอาเอง ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ถ้าเขาไม่ยอมเจ๊ก็จะวางยา ! ”
“ จะบ้าเหรอพี่ จะไปเดินหน้ายังไงเล่า ดูสิ เขามากับเพื่อนอีกสามสี่คน ”
“ เออจริง ถึงจะอยู่ในชุดไพรเวทแต่ก็ดูท่าทางภูมิฐาน เหมือนนักธุรกิจมาคุยงานกันยังไงยังงั้น แต่ฉันแพ้พ่อหนุ่มของเธอมากจริง ๆ ชะนีวี บิ๊กบอยอินไวท์ น่ากินเหลือเกินพ่อคุณ ”
พี่จันพร่ำเพ้อ รวียาเองแสร้งยกแก้วค็อกเทลมาจิบแล้วแอบมองไปที่กลุ่มของเขา มีชาวต่างชาติตะวันตกสองคน และเอเชียอีกสอง แต่เขาสูงใหญ่และโดดเด่นที่สุด เขาอยู่ในเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ปลดกระดุมตั้งสองสามเม็ดอวดแผงอกล่ำ ๆ กางเกงชิโนสีกากีอ่อน ๆ วันนี้ผมทรงอันเดอร์คัตของเขาไม่ได้เซ็ต ปล่อยให้พลิ้วสลวยปรกหน้าลงมา ลมทะเลพลิ้วผ่านเส้นผมให้ดูยุ่งเหยิงนิด ๆ ที่นาน ๆ มือใหญ่จะเอื้อมไปเสยผมเสียที หากมันกลับยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์น่ามองอย่างประหลาด
พวกเขาดูเหมือนจะเป็นแขกพิเศษหรือคนพิเศษอะไรทำนองนั้น ที่ทางร้านได้จัดเครื่องดื่มและมีคนมาบริการเป็นพิเศษ
“ เจ้าของที่นี่หรือเปล่าวะ ไม่งั้นก็คงเป็นแขกคนสำคัญ เป็นหุ้นส่วน ” พี่จันบ่นพึมพำ
“ ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ แต่วีว่าคงไม่เหมาะที่วีจะพุ่งเข้าหาเขาอย่างที่พี่แนะนำ ”
“ เจ้าค่ะ อิฉันก็เห็นควรกับคุณหนูในข้อนั้น ขออภัยนะเจ้าคะที่ยุให้ร่าน ” พี่จันพูดติดตลก นั่นทำให้รวียาขำพรวดออกมา
“ วีไม่ต้องมีผู้ชายที่ไหนทั้งนั้นแหละ แค่มีพี่จันอยู่ข้าง ๆ วีก็ดีขึ้นมากแล้ว วีได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ได้บำบัดจิตใจตัวเองมากเลย ขอบคุณพี่จันมากจริง ๆ นะคะ ”
“ ไม่ต้องขอบอกขอบใจอะไรให้มากความหรอก ฉันจะหลอกหาเพื่อนมาเที่ยวอยู่แล้ว ก็พอดีได้แกนี่แหละ ” ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ มา ดื่มให้หมดแก้วแล้วออกไปเต้นรำกันนะแก ไม่มีผู้เต้นด้วยก็เต้นกันสองคนนี่แหละเรา ”
“ หมดแก้วค่ะ ! ”
“ หมดแก้ว ! ”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปเต้นรำที่ฟลอร์ริมหาดอย่างสนุกสนาน เมื่อจบเพลงเร็วก็ต่อด้วยจังหวะสโลว์ที่ทั้งคู่โอบกอดแล้วโยกย้ายเบา ๆ ไปตามจังหวะเพลงราวคู่รักอันแสนหวาน
จู่ ๆ ก็มีฝรั่งนายหนึ่งเดินเข้ามาขอเต้นกับพี่จัน ซึ่งรวียาจำได้ว่าเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมโต๊ะของคุณตัวโตคนนั้น และแน่นอนว่าความรักเพื่อนของพี่จันมันมีอยู่แล้ว แต่ใด ๆ คือผู้ชายต้องมาก่อน หล่อนจึงทิ้งรวียาไปเต้นกับฝรั่งคนนั้นทันที
รวียาเข้าใจ อะไรที่เป็นความสุขของพี่จันเธอก็ยินดี เพราะพี่จันเองก็ช่วยเหลือเธอเอาไว้มากเหลือเกิน
แต่ทันทีที่เดินกลับมาถึงที่โต๊ะอันเป็นโซฟาหนานุ่มก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เพราะมีใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้น
ผู้ชายตัวโตคนนั้นนั่นเอง...
- Writer
