“ก็ได้ค่ะ”
กัญชพรตอบตกลงเสียงสะบัดๆ ก่อนเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เป็นการบอกทางอ้อมว่าเมื่อตกลงกันได้แล้ว โดยที่หล่อนยอมทำตามที่เขาเรียกร้อง ก็เป็นอันหมดธุระต่อกันเพียงเท่านี้สำหรับวันนี้
แต่ไม่ทันที่หล่อนจะได้หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าสะพายบนไหล่ นวินวรรษก็ส่งธนบัตรสีเทาให้พนักงานคิดเงินก่อนแล้ว
กัญชพรเดินเร็วออกจากร้านหลังจากบอกขอบคุณ
นวินวรรษต้องรอเงินทอน แต่ก็ตามมาทัน
“ให้พี่ไปส่งมั้ย”
เขาถามอย่างรู้ดีว่าหล่อนจะต้องปฏิเสธ
“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณสำหรับนี่อีกครั้งนะคะ”
หล่อนชูถุงในมือให้เขารู้ว่านี่หมายถึงอะไร
“ไม่เป็นไร เล็กๆ น้อยๆ ยังไงวันหลังถ้าพี่จะซื้อของเล่นมาฝากหลานบ้างกัญคงไม่ว่านะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ เวลานี้ของเล่นจะเต็มบ้านอยู่แล้ว”
“รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยหรือ ขนาดจะซื้อของให้หลานยังไม่ได้”
สีหน้าตลอดจนน้ำเสียงของชายหนุ่มทำให้กัญชพรแทบจะทิ้งของในมือแล้วผวาเข้าหา
